ارائه چارچوب مفهومي براي ارزيابي تاب‌آوري انرژي شهري جهت دستيابي به شهرهاي پايدار

دردنياي امروزي، تغييرات آب وهوايي مي تواند عواقب شديدي براي عرضه، انتقال و توزيع انرژي، به عنوان نيروي محركه اكثر فعاليت هاي اقتصادي در مناطق شهري شود. از آنجايي كه شهرها بخش قابل توجهي از مصرف انرژي جهاني را به خود اختصاص داده اند، اين سكونتگاه ها نياز به مجهز شدن و آماده سازي در برابر افزايش بلاياي ناشي از تغييرات آب وهوايي جهت حصول توسعه پايدار هستند. در سال هاي اخير، تفكر تاب آوري به طور روزافزوني براي بررسي چگونگي آماده شدن شهرها در برابر بلاياي قريب الوقوع و پايداري آن ها مورد استفاده قرار گرفته است. با وجود اهميت انرژي براي عملكرد بهينه شهرها، در ادبيات برنامه ريزي شهري در مورد چهارچوبي براي تاب آوري انرژي و ايجاد بستري براي پايداري شهرها از اين طريق شكاف وجود دارد. براي پُر كردن اين خلاء، هدف اين مقاله تعيين عوامل اصلي تاب آوري انرژي شهري و ايجاد يك چارچوب مفهومي براي ارزيابي آن جهت نيل به توسعه پايدار شهري است. چنين چارچوبي بايد جنبه هاي مختلف مرتبط به انرژي مانند زيرساخت ها، كاربري اراضي، هندسه شهري و مورفولوژي شهري، مديريت منابع، حكمروايي شهري، مقررات و قوانين پايه و نمودهاي رفتاري و اجتماعي را پوشش دهد. در نهايت اين مقاله، چنين نتيجه گيري مي كند كه ابزارهاي ارزيابي تاب آوري شهري بايد شامل معيارها و شاخص هايي باشد كه جنبه هاي كاهش اثرات و تطبيق با تغييرات اقليمي در جهت توسعه پايدار را مورد توجه قرار دهد.