بررسي سير تحول سياست‌هاي توسعه شهرهاي جديد در ايران بعد از انقلاب اسلامي

مسلماً، هر شهري، زماني، شهر جديد به‌حساب مي‌آمده اما، آنچه باعث تفاوت مابين تعدادي از شهرهاي جديد در سراسر جهان و هر سكونتگاه شهري ديگر شده، هدفمند بودن و تفكر و تدبير يا برنامه‌ريزي پيشاپيشي است كه در مورد شكل و فرايند توسعه شهرهايي كه شهرهاي جديد ناميده مي‌شود، اعمال‌شده است. برنامه‌ريزي شهرهاي جديد در جهان، در پاسخ به شرايط متغير اجتماعي- اقتصادي و اولويت‌هاي برنامه‌ريزي ملي، بارها جرح‌وتعديل يافته است. هر كشوري كه از تفكر در توسعه شهرهاي جديد پيروي نموده و آن را از فكر به عمل‌آورده، يا از آن به‌عنوان ابزاري در جهت رفع مشكلات ساير نقاط سرزمين خود استفاده كرده يا بدان، چون انگيزه‌اي براي تجديد حيات اقتصادي مناطقي كه دچار ركود اقتصادي شده‌اند و توسعه نواحي هرگز توسعه‌نيافته كشور خود نگريسته است. در ايران نيز اين شهرها با اهداف متفاوتي در شرايط مختلف ايجاد و احداث‌شده است. به‌طوركلي تجربه‌ي ايران در ايجاد شهرهاي در دو مقطع زماني قبل و بعد از انقلاب و در دو زمينه‌ي شهرهاي مسكوني و مرتبط با واحدهاي صنعتي و نفتي( قبل از انقلاب)، و حركت جديد برنامه‌ريزي و طراحي شهرهاي جديد( بعد از انقلاب) قابل‌بررسي است. اين مقاله باهدف بررسي سير تحول سياست هاي توسعه شهرهاي جديد در ايران بعد از انقلاب نگارش يافته است. تحقيق حاضر از نوع توصيفي-تحليلي است. شيوه جمع آوري اطلاعات، مطالعات كتابخانه اي مي‌باشد. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي دهد كه شهرهاي جديد باوجود داشتن اهداف بسيار در هنگام تصويب و اجرايي شدن، به نتايجي كه انتظار مي‌رفت دست نيافتند و اغلب آن‌ها تبديل به خوابگاه جمعيت مهاجراني شدند كه روزانه براي كار به مادر شهرهاي پيرامون دررفت و آمد هستند.يعني تنها عملكردي كه به آن دست يافتند جمعيت‌پذيري و افزايش جمعيت مي‌باشد. به نظر مي‌رسد در نسل جديد شهرهاي جديد همگام با تفكرات و ايده‌هاي جهاني بايستي در راستاي توسعه سرزميني در صورت ضرورت بر احداث شهر جديد اصول هنجاري منطبق با شرايط سرزميني مدنظر باشد.