برنامه ريزي راهبردي، گردشگري شهري، بافت تاريخي، منطقه 12 كلانشهر تهران

فرايند توسعه شهري و روند تغييرات بافت در مناطق تاريخي شهرها دستخوش ايده هاي متنوعي است در قرن اخير بوده كه بر مبناي شرايط مكان، زمان و سياست هاي توسعه شكل گرفته و با ايده هاي متفاوتي در سير تغييرات خود مواجه بوده است. يكي از كاملترين آن ها، ايده اي است كه توسعه گردشگري را به عنوان سند هدايتگر معرفي مي نمايد. رهيافت گردشگري براي به روزنمودن بافت هاي تاريخي علاوه بر پاسخ گويي به نيازهاي مردم و زندگي روزمره، رجوع معناداري به هويت بافت تاريخي دارد. بدين طريق كه با بهبود و توسعه خصوصيات ويژه تاريخي و جاذبه هاي فرهنگي مكان و ارتقاي گردشگري شهري مي توان به نوسازي اجتماعي و كالبدي بافت هاي تاريخي كمك نمود و در نهايت پويايي و حيات مدني را به اين بافت ها برگرداند و منظري از شهر را كه نتيجه تعامل بين زمان، فرهنگ، اجتماع و كالبد مي باشد را به وجود آورد تا بدين طريق حفاظت و توسعه همزمان از بافت فراهم آيد . با توجه به اين مهم، پژوهش حاضر در پي شناسايي توان منطقه و تدوين برنامه توسعه راهبردي با استفاده از مجموعه عوامل دورني و مجموعه عوامل بيروني مي باشد. بدين منظور پرسشنامه هايي تكميل و مورد ارزيابي قرار گرفتند. روش تحقيق در پژوهش حاضر از نظر ماهيت، كاربردي و از نظر روش مطالعه، توصيفي و تحليلي مي باشد. تجزيه و تحليل اطلاعات از طريق مدل تركيبي SWOT و ANP در نرم افزار Super Decision انجام گرفته است. نتايج بدست آمده، نشان مي دهد كه با هماهنگ-نمودن تصميمات مديريتي، اختصاص بودجه و آموزش و آگاهي نيروي انساني متخصص در امر گردشگري همراه با اولويت قرار دادن منطقه در برنامه هاي شوراي برنامه ريزي شهرداري مي تواند به عنوان عواملي مهم در برنامه هاي توسعه گردشگري توسط مسئولين مورد توجه قرار گيرد.