تحليلي پيرامون مديريت بحران آب در كشاورزي

رشد روز افزون جمعيت جهان، همگام با گسترش فعاليت‌هاي كشاورزي و صنعتي در جهت افزايش تأمين مواد‌غذايي از يك سو و خشكسالي‌هاي پي در پي در سال‌هاي اخير از سوي ديگر، موجب شده است كه منابع موجود آب‌هاي شيرين سطحي در اكثر كشورهاي واقع در كمربند مناطق خشك به اوج بهره‌برداري خود برسد در نتيجه فشار بيش از اندازه به منابع آب وارد آيد. اين گسترش بحران منابع آب در دهه‌هاي اخير، منجر شده است تا كاوش پيرامون مديريت بهينه آب به‌عنوان چالشي اساسي در مباحث پژوهشي بدل گردد. اين مهم در بخش آب كشاورزي حائز اهميت‌تر است چرا كه بيشينه آب در اين حوزه مصرف مي‌شود. دستيابي به راهكارهاي بهبود مديريت منابع آب در آبياري كشاورزي نقش مهمي در مبارزه با بحران آب در آينده ايفا خواهد نمود. از اين روي، پژوهش حاضر كه به روش مروري- تحليلي صورت گرفته، و درصدد است كه در زمينه مديريت منابع آب، مطالعات پيشين را بررسي كند و با يكپارچه سازي آنها را از حالت پراكندگي و ابهام خارج كرده تا بتوان به نتايج دقيق تر، منسجم و كاربردي ‏دست يافت. يافته‌ها نمايانگر اين موضوع بود كه مديريت مشاركتي، ارتقا آگاهي جامعه، استفاده از آب‌هاي نامتعارف و ايجاد الگوي كشت بهينه از مهم‌ترين راهكارهاي مديريت منابع آب مي‌باشند. در پايان نيز مدلي ارائه گرديده است كه در آن ضمن شناسايي مهم‏ترين ‏مسائل مديريت منابع آب، راهكارهاي مناسب با شرايط فعلي نيز بيان شده است.