تجزيه پايداري براي عملكرد دانه در گياه سياه دانه با استفاده از شاخص هاي پارامتري

گياه سياه دانه يك گياه داروئي از اهميت اقتصادي بالايي برخوردار است. از آنجائيكه عملكرد يك صفت كمي كه توسط تعداد زيادي ژن كنترل مي شود، وجود اثر متقابل ژنوتيپ و محيط انتخاب ژنوتيپ ها برتر را با مشكل مواجه مي كند. روش هاي مختلفي جهت بررسي اثر متقابل ژنوتيپ و محيط گزارش شده است كه يكي از اين روش ها روش هاي پارامتري مي باشد. جهت بررسي عملكرد دانه گياه سياه دانه در شرايط محيطي مختلف و انتخاب ژنوتيپ هاي پايدار، 20 ژنوتيپ سياه دانه در قالب طرح بلوكهاي كامل تصادفي با سه تكرار در دو شرايط رطوبتي (نرمال و تنش) در دو تاريخ كاشت 26 اسفند و 2 ارديبهشت در دو سال زراعي متوالي 1396-1394 در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه شهركرد انجام گرفت . نتايج اين تحقيق نشان داد كه تاخير در كاشت و تنش رطوبتي باعث كاهش شديد عملكرد دانه مي گردد بطوريكه كمترين متوسط عملكرد مربوط به محيط هاي ۴ و ۸ مي باشد (تاريخ كاشت دوم همراه با تنش رطوبتي) و به ترتيب داراي 09/254 و 04/211 كيلوگرم در هكتار ميباشند. ژنوتيپ 2 به طور متوسط با عملكرد 07/689 كيلوگرم در هكتار داراي بالاترين متوسط عملكرد و كمترين عملكرد هم براي ژنوتيپ هاي 1 و ۱۹ به ترتيب با 67/262 و 2/174 كيلوگرم در هكتار مشاهده گرديد. از ژنوتيپ هاي 2،17،15 و 9 مي توان در برنامه هاي اصلاحي براي بهبود عملكرد استفاده كرد. بر اساس شاخص هاي پارامتري ژنوتيپ هاي 8 ،9، و 10 مي توان درجهت بهبود پايداري استفاده كرد.