آموزش و پايداري

دانشگاه‌ها داراي مسئوليتي اخلاقي در قبال افزايش سطح آگاهي‌، دانش، مهارت‌ها و ارزش‌هاي مورد نياز براي ايجاد آينده‌اي پايدار هستند، به‌ويژه اين‌كه آنها افرادي را پرورش مي‌دهند كه در آينده مسئوليت‌هاي كليدي جامعه را براي دستيابي به مدلي از زندگي پايدار به عهده مي‌گيرند. در واقع، ما تنها زماني مي‌توانيم جامعه‌اي پايدار داشته باشيم كه فعاليت‌هاي دانشگاهي موجب ارتقاء سطح پايداري شود. اصلي‌ترين ابزار دانشگاه براي دستيابي به اين مهم، فعاليت‌هاي آموزشيمرتبط با توسعه‌ي پايدار است. مفهوم آموزشي آموزش براي پايداري به همه سطوح آموزشي از مهد كودك تا دوره ابتدايي، دبيرستان، دانشگاه و در نهايت آموزش‌هاي دهه سوم زندگي و يادگيري مادام‌العمر اشاره دارد و داراي اهداف يادگيري متفاوت، محتواي غني و رهيافت‌هاي پداگوژيكي است. تكنيك‌هاي آموزشي آموزش براي پايداري بايد توانمندي پاسخ‌هاي انتقادي و خلاقانه را در فراگيران ايجاد كند. اين تكنيك‌ها اغلب ريشه در مفاهيم آموزشي موجود همچون يادگيري مسئله محور، يادگيري اجتماعي، يادگيري موقعيتي، رهيافت‌هاي ساخت‌گراي اجتماعي براي يادگيري (به عنوان مثال: يادگيري اكتشافي، يادگيري مشاركتي)، يادگيري بر پايه تفكر نظام‌مند. با ايجاد ارتباط و پيوند بين اين رهيافت‌هاي يادگيري و چالش‌هاي مرتبط با پايداري همچون پيچيدگي، عدم قطعيت و بين رشته‌اي بودن، مفهوم آموزش براي توسعه پايدار داراي نقشي منحصر به فرد خواهد شد. بر اين پايه، هدف اين پژوهش كه به شيوه‌ي مرور نظام‌مند و عميق منابع و مطالب كتابخانه‌اي انجام شد، تبيين جايگاه آموزش براي پايداري در دانشگاه بود. نتايج گوياي آن بود كه آموزش‌هاي دانشگاهي از طريق اثرگذاري بر دانش، نگرش و ارزش‌هاي دانشجويان مي‌تواند بر پايداري دانشگاه و به تبع آن، پايدار‌محور شدن فعاليت‌هاي اقتصادي، اجتماع، و زيست‌محيطي جامعه اثرگذار باشد