عوامل موثر بر توسعه شكمبه گوساله هاي شيرخوار: كنسانتره، شير، علوفه و آب

چالش هاي فيزيولوژيكي عمده در نوزاد نشخواركنندگان شامل اتفاقاتي است كه در دستگاه گوارش و به ويژه شكمبه به وقوع مي پيوندد. اپيتلوم شكمبه داراي وظايف مهمي مانند جذب، انتقال، متابوليسم اسيد هاي چرب فرار و نقش هاي محافظتي است. مصرف خوراك جامد براي عبور از مرحله پيش از نشخواركنندگي و داشتن شكمبه فعال براي گوساله هاي جوان لازم و حياتي است. اما هنوز در مورد تركيبات خوراك آغازين كه بايد در اختيار گوساله هاي شير خوار قرار بگيرد اتفاق نظر كلي وجود ندارد و اين عدم اتفاق نظر در مورد مصرف علوفه و سطوح آن در جيره آغازين گوساله ها چشم گيرتر است. همچنين مشخص شده است كه اندازه قطعات جيره بر محيط شكمبه، توليد اسيدهاي چرب فرار و شكل و اعمال پرزهاي شكمبه موثر است. جيره هاي با سطح پايين علوفه و اندازه قطعات ريز سبب كاهش pH، كاهش نشخوار و كاهش جريان بزاق به داخل شكمبه مي شوند. پرزهاي شكمبه در حيواناتي كه از علوفه با اندازه قطعات ريز تغذيه شده اند به دليل كراتينه شدن بيشتر، كمتر در اعمال جذب دخالت مي كنند و اين خود از عوامل اصلي در مشكلات متابوليكي بعدي براي حيوان ميزبان است. مطالعات ديگري نشان داده اند عرضهي بيشتر مواد غذايي و انرژي از طريق شيرميتواند به طور مستقيم به رشد پاپيلاي از طريق محور متابوليك كمك كند. در واقع تغييرات در ترشح فاكتورهاي غدد درون ريز (انسولين و1- IGF) در ارتباط با مصرف شير بيشتر باعث ارتقاء و توسعه اپيتليوم شكمبه ميگردد. با توجه به اينكه ميكروبهاي شكمبه براي رشد نياز به محيط آبي دارند، ورود آب به شكمبه احتمالا باعث توسعه متابوليكي آن خواهد شد. در حقيقت بخش مايع در شكمبه محيط را براي رشد ميكروب‌ها در شكمبه فراهم ميكند زيرا فعاليت ميكروبي در محيط مايع صورت مي‌گيرد. اما مطالعات كمي در مورد اثرات آب بر توسعه شكمبه گوساله هاي شيرخوار صورت گرفته است.