تحليل عوامل موثر بر عدم موفقيت شبكه هاي آبياري و زهكشي در ايران(مورد مطالعه جزيره مينو و جرف)

احداث شبكه هاي آبياري و زهكشي مدرن به عنوان يكي از راهكارهاي اصلي بهبود بهره وري مصرف آب در اغلب كشورهاي دنيا به ويژه كشورهاي خشك و نيمه خشك، امري شناخته شده و اجتناب ناپذير است. در ايران، اين موضوع مورد توجه متوليان صنعت آب كشور بوده و تاكنون نزديك به 7/1 ميليون هكتار از اراضي كشاورزي آبي به شبكه هاي مدرن آبياري مجهز گرديده است؛ اما در اين راه با موانع و مشكلات متعددي روبرو بوده است. مطالعه حاضر، تحليل عوامل موثر بر عدم موفقيت شبكه آبياري و زهكشي جزيره مينو و جرف را به منظور ارائه راهكارهايي در راستاي پيشرفت فيزيكي و برنامه اي شبكه آبياري و زهكشي مورد بررسي قرار داده است. اين مطالعه با روش كيفي انجام شد. روش جمع آوري اطلاعات، مصاحبه عميق و مشاهده مشاركتي است. از يافته هاي اين پژوهش مي توان به عمده موانع مطرح شده نظير موانع سازماني، آگاهي و نگرشي، مديريتي، اجتماعي، فرهنگي و مالي اشاره نمود كه به عنوان مهم ترين موانع در مسير پيشرفت عمليات اجرايي شبكه آبياري و زهكشي در اين پژوهش شناخته شدند. لذا، از ديدگاه كشاورزان مورد مطالعه عمده عوامل عدم پيشرفت شبكه آبياري و زهكشي جزيره مينو و جرف در قالب 6 طبقه اصلي، معارضت سازمان هاي دولتي غيروابسته به كشاورزي؛ معارضت نهادهاي غيردولتي؛ پايين بودن سطح انگيزه، اعتماد، دانش و آگاهي كشاورزان نسبت به پروژه به علت برگزار نشدن كلاس هاي توجيهي–ترويجي و تسهيل گري اجتماعي؛ نبود مديريت واحد و يكپارچه جهت اتخاذ تصميم هاي مناسب براي تسهيل عمليات اجرايي؛ عدم وجود مشاركت فعال بين كشاورزان جهت اتخاذ تصميم هاي مناسب و حل مسائل مالكيتي؛ عدم وجود فرهنگ پايدار جهت پذيرش نوآوري هاي كشاورزي و ضرورت وابستگي معيشت كشاورزان به انجام فعاليت هاي كشاورزي در زمان انجام فعاليت هاي اجرايي پروژه مطرح شدند.