تحليل اخلاق مدارانه رابطه انسان و محيط زيست؛ با تمركز بر توسعه پايدار

محيط زيست يكي از اصلي ترين و مهم ترين نگراني ها و دغدغه هاي جوامع بشري در چند دهه گذشته تا كنون بوده است و متفكران بر اين باورند كه حل مسائل محيط زيست جداي از امور فني، نيازمند رويكرد جديدي شامل رويكردهاي جامعه شناختي، اخلاقي، فلسفي و غيره است. اگرچه مدتهاست بشر متوجه اهميت محيط زيست در زندگي خود شده است، امروزه تهديدات زيست محيطي در مركز مهم‏ترين پرسش‏هاي وجدان انسان قرن بيست و يكم قرار دارد. اين پرسش‏ها افكار عمومي جهان را به طرز نگران‏كننده‏اي به خود معطوف كرده و حساسيت شديدي به محيط زيست در سطح جهاني به وجود آورده است. توسعه پايدار زماني به وقوع مي پيوندد كه اطلاعات زيست محيطي مردم افزايش يافته و مشاركت آن ها در حفظ و حراست از آن چندين برابر شود. در حال حاضر انسان به عنوان موجودي سلطه جو نه تنها باعث تخريب طبيعت شده، بلكه به نوعي بيگانگي از آن دچار شده كه او را از طبيعت دورتر مي سازد. پژوهش حاضر كه با استفاده از منابع كتابخانه اي و با روش مروري تدوين شده، در نظر دارد كه به تحليل فلسفه اخلاقي رابطه انسان و محيط زيست در نيل به توسعه پايدار بپردازد.