برآورد نياز آبي گياه مرجع با استفاده از سه روش مختلف در شهرستان باوي

ايران داراي اقليم خشك و نيمه خشكي است و با وجود نزولات جوي كم با محدوديت منابع آب روبرو مي باشد. نياز آبي گياهان يا معادل آن، تبخير و تعرق يكي از مولفه هاي مهم چرخه آب در طبيعت است كه برآورد دقيق آن جهت برنامه ريزي و مديريت بهينه منابع آب لازم و ضروري است. همچنين برنامه‌ريزي آبياري براساس محاسبه يا اندازه گيري نياز آبي گياه يا همان مقدار تبخير-تعرق، انجام مي گردد.. نتايج مطالعات مختلف نشان مي دهد است كه پس از لايسيمتر وزني، روش فائو- پنمن- مانتيث، به عنوان دقيق ترين روش برآورد تبخير و تعرق گياه مرجع مي باشد. هدف از تحقيق حاضر، ارزيابي 3 روش فائو- پنمن- مانتيث ، هارگريوز – ساماني و جنسن – هيز جهت برآورد ميزان تبخير و تعرق گياه مرجع در ايستگاه هواشناسي شهرستان باوي مي باشد. بدين جهت از اطلاعات هواشناسي ايستگاه ملاثاني كه در نرم افزار AGWAT ثبت شده بود جهت بر آورد نياز آبي گياه مرجع استفاده گرديد. نتايج دو روش هارگريوز – ساماني و جنسن – هيز با روش فائو پنمن مانتيث مقايسه گرديد. در اين مطالعه، براي مقايسه كمي نتايج حاصله از مدل‌هاي مختلف تبخير - تعرق، از شاخص هاي آماري جذر ميانگين مربعات خطا (RMSE) و ميانگين خطاي مطلق (MAE) استفاده شده است. نتايج اين بررسي نشان داد كه در صورت كمبود آمار مورد نياز براي بكارگيري روش فائو پنمن مانتيث در ايستگاه ملاثاني، روش جنسن – هيز نتايج بهتري نسبت به روش هارگريوز – ساماني ارائه مي دهد.