مقايسه نتايج روش‌هاي مختلف برآورد تبخير - تعرق با روش فائو پنمن مانتيث در شهرستان ديلم

كشور ايران داراي اقليم خشك و نيمه خشك است كه با ريزش هاي كم جوي و محدوديت شديد منابع آب روبرو مي باشد. تبخير و تعرق گياه مرجع يكي از مولفه هاي مهم سيكل هيدرولوژي است كه تخمين دقيق آن براي مديريت بهينه منابع آب لازم مي باشد. همچنين به منظور تعيين مقدار آب مصرفي و محاسبه مصرف آتي آب براساس محاسبه يا اندازه گيري مقدار تبخير-تعرق، برنامه‌ريزي آبياري انجام مي شود تا با آن بتوان زمان رسيدن به حد مجاز تخليه را برآورد نمود. نتايج مطالعات مختلف نشان داده است كه پس از لايسيمتر وزني، روش فائو- پنمن- مانتيث، هم در شرايط آب و هوايي خشك و هم در شرايط آب و هوايي مرطوب، به عنوان دقيق ترين روش تعيين تبخير و تعرق گياه مرجع مي باشد. هدف از تحقيق حاضر، ارزيابي ۱۶ روش مختلف تخمين تبخير و تعرق گياه مرجع در ايستگاه هواشناسي شهرستان ديلم مي باشد. بدين جهت از اطلاعات ماهانه هواشناسي ايستگاه هاي مطالعاتي، در دوره آماري ۱۳۹۶-۱۳۸۳ استفاده گرديد. نتايج روش ها با خروجي روش فائو پنمن مانتيث مقايسه گرديد. در اين مطالعه، براي مقايسه كمي نتايج حاصله از مدل‌هاي مختلف تبخير - تعرق، از شاخص هاي آماري جذر ميانگين مربعات خطا (RMSE) و ميانگين خطاي مطلق (MAE) استفاده شده است. نتايج اين بررسي نشان داد كه در صورت كمبود آمار مورد نياز براي بكارگيري روش فائو پنمن مانتيث در ايستگاه ديلم، مي‌توان روش‌هايASCE st PM ، ASCE PM، ASCE PMrs، 1972KPen،FAO 24Pen ، FP 17 Pen، 1948Pen و 1996 KPen را بهترين شاخص براي اندازه گيري تبخير- تعرق پتانسيل در منطقه در نظر گرفت.