ارزيابي پاسخ‌هاي تحمل به شوري و شاخص سديم به پتاسيم در دانهال‌هاي پسته

تنش شوري يكي از مهم‌ترين عوامل كاهش رشد در گياهان مي‌باشد. امروزه بيش از 420 هكتار از درختان مثمر و غيرمثمر پسته در كرمان كه داراي اقليم خشك و نيمه‌خشك مي‌باشد، كشت مي‌شود؛ لذا در اين پژوهش اثرات ناشي از تنش‌هاي شوري در دو ژنوتيپ اميدبخش قزويني و هيبريد قزويني×آتلانتيكا با چهار سطح شوري (صفر، 6، 12 و 18 دسي‌زيمنس‌برمتر) با سه تكرار در گلخانه موردبررسي قرار گرفت و برخي پارامترهاي رشدي ارتفاع دانهال‌ها، تعداد برگ و قطر طوقه؛ غلظت رنگيزه‌هاي كلروفيل، كاروتنوئيدها و آنتوسيانين؛ شاخص پايداري غشا و غلظت عناصر سديم و پتاسيم ارزيابي شد. نتايج حاكي از آن بود كه كاربرد سديم كلريد به همراه كلسيم كلريد سبب كاهش معني‌دار رشد دانهال‌هاي‌ هيبريد شد. پايداري غشاء نيز در سطح 18 دسي‌زيمنيس‌برمتر نسبت به شاهد 51/30 درصد كمتر بود. با افزايش سطح شوري ميزان كلروفيل كاهش يافت به‌طوري‌كه تفاوت معني‌داري ميان ژنوتيپ هيبريد و قزويني در سطح 18 دسي‌زيمنس‌برمتر نبود بااين حال افزايش سديم كلريد به همراه كلسيم كلريد تا 6 دسي‌زيمنس‌برمتر با شاهد تفاوت معني‌داري ايجاد نكرد. ميزان كاروتنوئيد در دانهال‌هاي قزويني در سطح 6 دسي‌زيمنس‌برمتر با شاهد تفاوت معني‌داري نداشت اما نسبت به 18 دسي‌زيمنس‌برمتر كاهش 85/20 درصدي را داشت. همچنين با افزايش تنش شوري تفاوت معني‌داري در تجمع سديم در برگ دانهال‌ها بود و بيشترين تجمع در 18 دسي‌زيمنس‌برمتر مشاهده شد. نسبت سديم به پتاسيم در ريشه در دانهال هيبريد در سطح شوري 18 دسي‌زيمنس‌برمتر داراي كمترين ميزان بود كه خود مي‌تواند يك شاخص مهم در ارزيابي ارقام متحمل باشد