ديپلماسي فرهنگي در منظومه فكري – انديشه اي مقام معظم رهبري؛ مطالعه موردي نامه به جوانان غربي

ديپلماسي فرهنگي امروزه به عنوان يك اصل اساسي و تاثيرگذار در عرصه روابط بين الملل مورد پذيرش قرار گرفته و سياستمداران جهان، راه برون رفت از مشكلات بشري را حاكميت فرهنگ در مناسبات بين المللي مي دانند. از همين رو است كه همزمان با تلاش هاي گسترده سياسي، حركت هاي فزاينده اي براي تحقق حاكميت و همكاري هاي فرهنگي در گوشه و كنار جهان صورت مي گيرد. ‌ديپلماسي فرهنگي به كشورها اين امكان را مي دهد كه فرهنگ، جامعه و مردمش را به ديگران معرفي كند و همچنين از طريق فزوني بخشيدن به ارتباطات خصوصي بين مردم كشورهاي گوناگون، كشورها را قادر مي سازد كه ايده آل هاي سياسي و سياست هاي شان را در انظار افكار عمومي بسيار جذاب سازند. عاري بودن ديپلماسي فرهنگي از لحني خصمانه و آمرانه در كنار جذابيت بيشتر و نامحسوس بودن اعمال آن و در نتيجه، هدف قراردادن ذهن و روح مخاطبان خود از ديگر مزاياي آن است. با رجوع به منظومه فكري – انديشه اي و نيز سيره عملي مقام معظم رهبري مشاهده مي شود كه تاكيدات و اولويت معظم له در سه زمينه يعني مرجع، ماهيت و مخاطب ديپلماسي چه در وجه ايجابي آن به معناي اقداماتي كه بايد از جانب نهادهاي مردمي و دولتي داخلي انجام شود و چه در وجه سلبي آن يعني مقاومت در مقابل اقدامات مخربي كه از جانب دشمن صورت مي پذيرد بر عناصر قدرت نرم مي باشد كه مبناي عمل در ديپلماسي فرهنگي است. چنانكه اوج تجلي باور مقام معظم رهبري بر اهميت ديپلماسي فرهنگي در نامه ايشان به جوانان غربي در سال هاي ۱۳۹۳ و 1394پس از حوادث تروريستي در اروپا و پر رنگ تر شدن پروژه اسلام هراسي از جانب قدرت هاي غربي نيز بوده است. بنابراين سؤال اصلي پژوهش حاضر كه با بهره گيري از روش توصيفي – تحليلي به رشته تحرير در آمده است عبارت از اين است كه «اين نامه ها چگونه در مسير و فرايند ديپلماسي فرهنگي جمهوري اسلامي ايران قرار مي گيرد؟ و ديگر اينكه چرا اين نامه ها نوشته شد، مخاطبان آن چه كساني بودند و چه اهدافي را دنبال مي نمود و چگونه منجر به تقويت ديپلماسي فرهنگي جمهوري اسلامي ايران شد؟»