اثربخشي آموزش مثبت‌نگري با رويكرد اسلامي به شيوه گروهي بر اميد به زندگي در پرستاران

مقدمه: پرستاران به‌دليل مواجهه با استرس در معرض تنش‌هاي رواني قرار‌دارند. بنابراين انجام مداخلاتي براي پيشگيري از تشديد اين مشكلات و ارتقاي سلامت روان پرستاران اهميت دارد. هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي آموزش مثبت‌نگري با رويكرد اسلامي به شيوه گروهي بر اميد به زندگي در پرستاران بود. روش بررسي: روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه پرستاران زن متأهل بيمارستان شهيد صدوقي شهرستان يزد در سال 96 بود و نمونه شامل30 نفر از اين جامعه بود كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شده و به‌صورت گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش (15نفر) وكنترل (15نفر) جايگزين شدند. ابزار پژوهش پرسش‌نامه‌ي اميد به زندگي اسنايدر (1991) است. ابتدا گروه‌هاي آزمايش و كنترل مشخص و از هر دو گروه پيش‌آزمون گرفته شد. سپس متغير مستقل آموزش مثبت‌نگري با رويكرد اسلامي به گروه آزمايش ارائه شد. پس از اجراي دوره آموزشي به‌مدت 8 جلسه 90 دقيقه‌اي و به‌صورت هفتگي و گروهي از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته‌شد. نتايج با استفاده از آزمون آماري تحليل كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت. يافته‌ها: نتايج پژوهش بيانگر آن است كه ميانگين نمرات اميد به زندگي دو گروه آزمايش و كنترل در مرحله پس‌آزمون به ترتيب 05/4 ± 2/49، 59/4 ± 33/41 و ميانگين نمرات تفكر عاملي دو گروه آزمايش و كنترل در مرحله پس‌آزمون به ترتيب 87/1 ± 87/17، 92/2 ± 47/14 و ميانگين‌هاي تفكر راهبردي دو گروه آزمايش و كنترل در مرحله پس‌آزمون به ترتيب 73/1 ± 18، 60/1 ± 13/15 بوده است. نمرات آزمودني‌ها در گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل تغيير قابل‌ملاحظه‌اي داشته‌است. بر‌اساس آناليز كوواريانس بين دو گروه از لحاظ اميد به زندگي (p=0.001 ) و زير‌مقياس‌هاي آن در تفكر عاملي (p=0.004) و در تفكر راهبردي (p=0.004) تفاوت معني‌دار مشاهده مي‌شود. نتيجه‌گيري: با توجه به تأثير آموزش مثبت‌نگري با رويكرد اسلامي به شيوه گروهي بر افزايش اميد به زندگي و زيرمقياس‌هاي آن (تفكرعاملي و تفكرراهبردي) در پرستاران، توصيه مي‌شود با توجه به وجود مراكز مشاوره در اكثر بيمارستان‌ها، اين آموزش در قالب برنامه‌هاي مدون به پرستاران ارائه گردد.