انتخاب روش هاي جايگزين حل اختلاف در صنعت ساخت با استفاده از تكنيك هاي تصميم گيري

يكي از مشكلات اساسي صنعت ساخت و ساز، حل اختلافات ناشي از اجرا و تفسير قراردادهاي ساخت است. تعارضات در پروژهاي عمراني امري شايع است كه اگر به درستي مديريت نشود موجب تشديد آن مي گردد، فلذا يكي از نيازهاي اصلي مديريت پروژه انتخاب روش صحيح جهت حل اين قبيل اختلافات مي باشد. در اين راستا، انتخاب روش هاي جايگزين حل اختلاف در صنعت ساخت هدف اين پژوهش قرار گرفته است. در اين پژوهش كه يك پژوهش كاربردي است از تكنيك هاي تصميم گيري نسبت به انتخاب روش مناسب حل اختلاف استفاده شده است و به منظور گردآوري اطلاعات از روش كتابخانه اي و ميداني بهره گرفته شده است، بدين نحو كه با استفاده از مطالعه پژوهش هاي پيشين روش هاي حل اختلاف و عوامل موثر بر انتخاب آن ها شناسايي شده و سپس با استفاده از روش دلفي فازي مهمترين آن ها انتخاب گرديده و بعد از آن پرسشنامه اي كه روايي و پايايي آن مورد سنجش و صحت قرار گرفته بود، ميان 30 نفر از خبرگان توزيع گرديده و به كمك اطلاعات گردآوري شده و با استفاده از روش AHPوزن هر يك از معيارها محاسبه گرديده است. سپس به منظور شناسايي روش مناسب اوزان حاصله با استفاده از روش تاپسيس فازي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته و اولويت آن ها محاسبه گرديده است. از ميان معيارهاي تصميم گيري، هزينه هاي وابسته با وزن (394 /0)، زمان صرف شده با وزن (297/ 0)، انعطاف پذيري در روش و راي صادره با وزن (151 /0)، حفظ رابطه با وزن (080 /0) و لازم الاجرا بودن با وزن (051/ 0) و حفظ اسرار با وزن (028/ 0) به ترتيب بيشترين و كمترين وزن معيارهاي حل اختلاف را در تحليل سلسله مراتبي به خود اختصاص داده اندو از ميان روش هاي حل اختلاف مذاكره با وزن (91 /0)، ميانجيگري با وزن(70 /0)، سازش با وزن(472/ 0)، داوري با وزن (155 /0) وارزيابي بي طرفانه با وزن (080/ 0 ) به ترتيب بالاترين تا پايين ترين اولويت را در بين روش هاي حل اختلاف داشته اند.