بررسي معماري بومي مازندران جهت دستيابي به اصول توسعه پايدار و مباني طراحي پايدار

مفهوم پايداري در دهه ۱۹۷۰ ميلادي، نتيجه آگاهي بشر نسبت به مسائل محيط زيست و مشكلات فرهنگي -اجتماعي و اقتصادي مي باشد. يكي از مهمترين اهداف توسعه پايدار، حفظ طبيعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلي توسعه پايدار در حوزه محيط ساخته شده، معماري پايدار ناميده مي شود. امروزه محيط زيست، صرفه جويي در مصرف انرژي هاي فسيلي و توسعه پايدار به مباحث بسيار مهم و رايج در سطح بين المللي تبديل شده اند. به طوري كه حفظ منابع انرژي، جلوگيري از آلوده كردن زمين و محيط زيست، كاهش ميزان مصرف انرژي هاي فسيلي و هم زيستي با شرايط طبيعي و اقليمي مبدل به يكي از مهمترين تدابير در معماري و شهرسازي شده و معماران و شهرسازان را ملزم به رعايت اصول و قواعد خاصي در زمينه ساخت و ساز مي كند. افزايش مداوم جمعيت، كشورهاي جهان را بيش از پيش با مشكل كمبود انرژي رو به رو ساخته و حيات بشر را تهديد مي كند. شايد با كوشش مداوم دانشمندان، پرتو اميدي بر چهره حيات بر روي كره خاكي بتابد و بيم متلاشي شدن تمدن بشر در اثر كمبود انرژي و كثرت آلودگي محيط، از بين برود. معماري بومي مازندران چه در بخش مسكوني و چه در بخش غير مسكوني و همين طور تلفيق اين دو در سطح وسيع تري به نام شهر، داراي ويژگي هاي منحصر به فردي است كه ضمن توجه به مسايل زيباشناختي و حفظ محيط زيست پاسخگوي نيازهاي اقليمي در منطقه نيز بوده است. فنون و قواعد به كار رفته در اين معماري، بسياري از مفاهيم نوين در عرصه معماري پايدار را در خود به وضوح دارد كه اين مقاله به بررسي اين مفاهيم در معماري بومي مازندران مي پردازد.