جستاري بر معماري منظر با رويكرد روانشناسي محيطي

معماران و طراحان شهري امروزه توجه ويژه اي به شناخت روان شناسانه رفتارهاي انسان دارند زيرا اين گونه رفتارها با محيط كالبدي ارتباط تنگاتنگي دارد. آنچه روان شناسي محيطي را از ساير شاخه هاي روان شناسي مجزا مي سازد همانا بررسي ارتباط رفتارهاي متكي بر روان انسان و محيطي كالبدي است لذا توجه طراحان به بررسي روان شناختي فضاهاي طراحي شده، پيوندي نا گسستني ما بين روان شناسان محيطي و آنها ايجاد كرده است. روان شناسان محيطي نيز خود را ملزم به پژوهش در رفتار انسان در محيط روز مره اش ساخته اند تا بتوانند تاثيرات محيط كالبدي را به گونه اي مستقيم و يا غير مستقيم بر رفتار انسان بررسي نمايند. اگرچه بيش از چند دهه از احساس نياز و همكاري روان شناسان و طراحان در شاخه هاي گوناگون چون معماري، طراحي شهري، طراحي فضاي باز و طراحي صنعتي نمي گذرد اما اكنون در بسياري از مدارس معماري دنيا اين دانش در جدول دروس آنها جايگاه ويژه اي يافته است. با وجود اين عدم آشنايي معماران وطراحان شهري و پژوهشگران ايراني در مدارس معماري و موسسات پژوهشي ما موجب گرديده است تا آنها كمتر بتوانند از همبستگي ما بين علوم روان شناسي و طراحي بهره گيرند. نبود حتي يك درس در خصوص روان شناسي در دوره هاي آموزش معماري ما در داخل كشور مويد اين مطلب است. در كتابخانه هاي مدارس معماري بندرت بتوان كتابي يافت كه به گونه اي مستقيم به موضوع روان شناسي محيطي پرداخته باشد. تاسيس دوره هاي تحصيلات تكميلي در مدارس معماري و شهر سازي داخل كشور توجه ما را به ايجاد و تقويت دروس مربوط به روان شناسي محيطي در جهت انجام پژوهش هاي لازم بيش از پيش معطوف مي سازد. در اين جا ابتدا تاريخچه اي كوتاه از روند توسعه روان شناسي محيطي ارائه مي شود و سپس به ماهيت و محتواي روان شناسي محيطي در ارتباط با طراحي منظر پرداخته خواهد شد