بررسي مولفه هاي محيطي موثر در ارتقاي تعاملات اجتماعي نمونه موردي : كودكان كار در خيابان

هر رفتار و ذهنيت كودكان بر اثر مواجهه با محيط اطراف شكل مي‌گيرد. يكي از مشكلات بسيار مهم كه امروزه جوامع بشري و به طور جدي تر جوامع در حال توسعه را در بر ميگيرد‌‌‌‌‌‌، پديده كودكان كار مي‌باشد و اين در حالي است كه نداشتن محل زندگي مناسب و زندگي در خيابان و يا مخروبه‌هاي ساختماني علاوه بر اين كه براي كودكان ناامن و به دور از حقوق اوليه آنها مي‌باشد و موجب ناامني و بي ثباتي فضاي اجتماعي شهري نيز مي‌شود. كودكان كار در آشفتگي شهرهاي امروز، به دنبال عرصه هايي با هويت هاي خاص هستند تا علاوه بر تامين آسايش و تعامل با همنوعان ، در بستر پويايي اجتماعي به كمال متعالي خود نائل شوند. در واقع معماري بايد به جايي افتراق و جداي در پي افزايش تعاملات اجتماعي و همبستگي انسان ها باشد. اما امروزه در اغلب فضاهاي شهري كه با آن روبه رو هستيم شاهد كاهش روابط و مشاركت اجتماعي در بين كودكان كار هستيم. مسئله اصلي در اين پژوهش‌‌‌‌‌‌، ارتقاء تعاملات اجتماعي در بين كودكان كار و چگونگي تاثير آن بر كالبد معماري است. كودكان كار‌‌‌‌‌‌، بخشي از گروه بزرگ تر « كودكان در وضيعت دشوار » يا « كودكان آسيب پذيرشهري» هستند كه براي ساعات طولاني از شبانه روز و گاه تمام آن را به صورت موقت (ناپايدار) و يا دائمي (مستمر) و براي مدت نامعلوم خارج از نهادهاي اجتماعي – حمايتي معمول مانند خانواده و مدرسه و به قصد و انگيزه كار و يا دوري از خانواده‌‌‌‌‌‌، در خيابان به سر مي‌برند. تعامل اجتماعي به معناي ايجاد رابطه بين دو نفر يا بيشتر است كه منجر به واكنشي ميان آنها مي‌شود. جان لنگ ملاقات گاه به گاه و غير رسمي را زمينه توسعه دوستي‌ها و روابط روزمره مردم دانسته است. تعامل اجتماعي‌‌‌‌‌‌، نگرش افراد را با پيشينه ذهني و ويژگي‌هاي متفاوت به يكديگر نزديك مي‌كند و در اين روابط حداقل 2 نفر يا بيشتر مشاركت دارند و شكل گيري آن وابسته به انگيزش اجتماعي و پاسخ آن است. اين نوشتار جهت پاسخگويي به اين سوال كه چگونه و با چه مولفه هايي محيطي ميتوان به مكان هايي در فضاهاي آموزشي دست پيدا كنيم كه نه تنها تعاملات اجتماعي در آن مكان ها جاري باشد و هم دعوت كننده و ارتقاء دهنده تعاملات اجتماعي در بين كودكان كار نيز باشد؟ در اين پژوهش نگارنده به دنبال آن است كه با توجه به نمودار كانتر بتوان فضا را تبديل به مكان كرد و رسيدن به تعاملات اجتماعي كه هدف اصلي اين تحقيق است از طريق مولفه هاي محيطي و كالبدي محقق شود. در وهله اول نيز در مي يابيم كه مدرسه پس از خانه مكاني است كه فرد ، بيشترين تعاملات خويش را در آن دارد. صاحب نظران در زمينه تعاملات اجتماعي، به نقش فضاهاي عمومي در ايجاد تعاملات اجتماعي تأكيد ميكنند به عبارتي عامل مشاركت و همراهي، يكي ديگر از عوامل ارتقاء تعاملات اجتماعي در بين كودكان كار شناخته شده است.