نقش روانشناسي محيط و هنر درمانگر در طراحي فضا براي كودكان معلول ذهني

امروزه ورزش و تفريح بعنوان عوامل تاثيرگذار اجتماعي شدن افراد معلول محسوب مي شود و افزايش سلامت و شادابي جامعه از سوي تمامي كشورها پذيرفته شده و دولتمردان دنيا سعي دارند جداي از توجه به ابعاد شادي بخش، اقتصادي، فرهنگي و سياسي آن از حضور مردم علي الخصوص معلولين در ورزش جهت افزايش سلامت روحي رواني جامعه بهره ببرند. اكثر مردم بر اين موضوع واقفند كه ورزش، تفريح و سرگرمي بخش مهمي از زندگي است. ورزش و تفريح منظم حافظ سلامت جسماني و ذهني بوده و مي تواند خطر پيدايش بيماري هاي مزمن را كاهش دهد، اميد به بقا را افزايش دهد و كيفيت زندگي را در طول سال‌هاي آينده بهبود بخشد. ورزش و تفريح در معلولين هم امر واجب موكد است؛ بسته به ميزان نوع معلوليت و شدت آن، معلول با يك برنامه خاص فعاليت مستمر روزانه هم از معلوليت بيشتر پيشگيري مي كند و هم در برقراري روابط اجتماعي موفق تر خواهد شد. نياز به ورزش، نشاط، تفريح و تأثير سلامتي آن در افراد معلول بسيار بيشتر از افراد سالم احساس مي‌شود. ورزش، تفريح و با هم بودن، معلول را به سطح جامعه مي‌كشاند و آنان را مستقل مي‌سازد، امروزه افراد معلول در سطح وسيعي در فعاليت‌هاي اجتماعي و مسابقات شركت دارند و هويت خود را به جامعه شناسانده‌اند. از اين رو مقاله حاضر به بررسي نقش روانشناسي محيط و هنر درمانگر در طراحي مراكز تفريحي كودكان معلول ذهني خواهد پرداخت.