بررسي طراحي معماري فضاهاي آموزشي از ديدگاه افزايش حس رضايت

در عصر حاضر اكثر فضاهاي آموزشي در ايران مانند مدارس و دانشگاه ها محيط هايي صرفا جهت برگزاري كلاسهاي درس بوده و توجهي به كيفيت فضايي نشده است. در صورتي كه مدرسه و فضاهاي آموزشي از مهم ترين كالبدهاي اجتماعي، تربيتي و آموزشي هر جامعه اي مي باشد و تاثيراتي كه محيط بر انسان خواهد گذاشت مي تواند در جهت ارتقائ سطح فهم و درك دانش آموزي كه در آن محيط مشغول به تحصيل است مورد توسعه قرار گيرد . اگر محيط هاي آموزشي با توجه به روحيات و نيازهاي دانش آموزان، معلمان و كاركنان آن مكان طراحي شود به طبع حضور فعال و با نشاط در محيط حس مي شود. ولي متاسفانه آنچه در معماري مدارس امروزه ديده مي شود نبودن محيطي طراحي شده است. اين نوشتار بر آن است اين كمبودها و علت هاي آن را مورد مطالعه قرار دهد. اين مقاله به روش تحليلي – توصيفي و برپايه مرور منابع كتابخانه اي در زمينه روانشناسي محيط و عوامل موثر بر افزايش حس رضايتمندي در افراد حاضر در محيط هاي آموزشي نگارش شده است. طي تحقيق انجام شده، كيفيت محيطي از عوامل موثر بر عامل حس رضايت معرفي شده است و طبق روانشناسي محيطي به اين نتيجه رسيده ايم كه وجود حس رضايت تنها به كيفيت محيطي وابسته نيست، بلكه عامل هاي ديگر مانند عوامل عاطفي (دلبستگي مكاني) نيز موثر است.