سامان دهي و باز زنده‌سازي با رويكرد زمينه گرا، نمونه موردي مدرسه هدايت اروميه

در ايران بويژه در كلان شهرها گستردگي بافت هاي فرسوده شهري به همراه ناكارآمدي مكانسيم هاي مواجه با آن، همواره آن را به عنوان يك مساله اساسي براي برنامه ريزان و مديران شهري در چند دهه اخير مطرح كرده است. بطوري كه ادامه روند موجود نيز در بستر زمان ابعاد معضلات بافت هاي فرسوده شهري را گسترده تر خواهد نمود. بافت فرسوده شهري به عرصه هايي از محدوده قانوني شهرها اطلاق مي شود كه به دليل فرسودگي كالبدي، عدم برخورداري مناسب از دسترسي سواره، خدمات و زير ساختهاي شهري آسيب پذير بوده و از ارزش مكاني، محيطي و اقتصادي نازلي برخوردارند. اين بافت ها به دليل فقر ساكنين و مالكين آنها امكان نوسازي خود به خودي را نداشته و نيز سرمايه گذاران انگيزه اي جهت سرمايه گذاري در آن را ندارند. باز زنده‌سازي بهبودن بخشيدن به وضعيت بافت و عناصر دروني آن است و مجموعه اقداماتي را شامل مي گردد كه در زمينه كالبدي همنواخت با الگوي اوليه به حفظ و نگهداري بافت و عناصر آن مي پردازد و در زمينه غير كالبدي به رونق بخشي حيات دروني آن كمك مي كند. معماري زمينه گرا به مقوله سبك هاي معماري و چگونگي ايجاد هماهنگي ميان ساختمان هاي مجاور-مربوط به دوره ها و يا سبك هاي مختلف مي پردازد. توجه به بافت هاي تاريخي به عنوان قلب تپنده و ساختار اصلي شهرهاي تاريخي، مساله مهمي است كه گاهي در برنامه ريزي طرح هاي جامع و توسعه اي شهري نوين به فراموشي سپرده مي شود. اين كه ماهيت تاريخي، فرهنگي، معماري و در يك كلام زيست بومي يك سرزمين به جرم كهنه شدن و عدم تطابق با پيشرفت هاي روز محكوم به زوال و نابودي شود اتفاقي است كه امروز به وفور در شهرهاي تاريخي كشور پيش مي آيد. ادامه اين روند يعني فراموشي، بي هويتي و از دست دادن تمامي تعلقات بومي و فرهنگي. طي پژوهش حاضر به بررسي سامان دهي و باز زنده سازي با رويكرد زمينه‌گرا (نمونه موردي مدرسه هدايت اروميه) خواهيم پرداخت و روش تحقيق بلحاظ هدف كاربردي و ماهيت روش توصيفي خواهد بود، همچنين اطلاعات مورد نياز از طريق مطالعات كتابخانه‌اي و بررسي هاي ميداني جمع آوري شده است