امكانسنجي پياده راه سازي خيابان وليعصر از چهار راه وليعصر تا تقاطع جمهوري بر اساس تحليل كاربري

امروزه تلاش براي افزايش قابليت پياده مداري در شهرها با توجه به نياز جدي در جهت تقويت تعاملات اجتماعي شهروندان و كاهش اثرات نامطلوب زندگي شهري امري ضروري است. از اين رو توجه به مقوله شهر پايدار كه به دنبال بهبود شرايط اجتماعي، اقتصادي، محيط زيست، عملكردي و كالبدي محيط زندگي انسان است، حضور فضاهاي عمومي پياده محور را به عنوان عنصري كليدي در شهر لازم مي داند. در تهران پياده راه فضايي كمياب است، چرا كه بيشتر به حركت سواره اولويت داده شده تا پياده، اما چنانچه به مزاياي اجتماعي و فرهنگي آن خصوصاً از منظر تعامل و رابطه اجتماعي بنگريم، در مي‌يابيم كه توليد و مصرف فضا با هدف گسترش پياده راه فرصت و امكاني است كه باعث مي‌شود پويايي و سرزندگي در شهر جاري شود و به اين واسطه محلي شكل بگيرد كه جاذب و نگهدارنده شهروندان است. در اين پژوهش ضمن مروري بر ادبيات موضوع و تشريح اصول و معيارهاي پياده شهري، به معرفي مشكلات و معضلات در محدوده مورد مطالعه، از چهار راه وليصعر (عج) تهران تا تقاطع خيابان جمهوري، به امكان سنجي زندگي پياده بر اساس كاربري ها در اين محدوده پرداخته شده است. تحليل ها و نتايج بحث نشان مي دهد كه شرايط تبديل زندگي فضاي مورد مطالعه به زندگي پياده در شهر از حيث دانه بندي كاربري ها فراهم است و مي توان در تحليل هاي دقيق تر كاربري هاي فضاي مشخص شده را بر اساس اهداف از پيش تعيين شده مديريت كرد.