شهر سبز و پايداري

توسعه فيزيكي شهرها،رشد صنعت ، شهرنشيني و افزايش جمعيت در شهرها ، دوري از طبيعت و قطع رابطه انسان با محيط زيست طبيعي موجب توسعه بي رويه و ناپايدار شهري، تخريب نواحي سبز شهري و بالا رفتن تقاضا براي زمين شهري مي گردد، كه خود زمينه ساز از بين رفتن فضاهاي سبز درون شهري ،كاهش سهم باغ هاي شهري و تغيير كاربري اين گونه اراضي است. فضاهاي سبز شهري به عنوان جزء ضروري و لاينفك پيكره يگانه شهرها در متابوليسم آنها نقس اساسي را دارا مي باشد كه كمبود آنها مي تواند اختلالات جدي در حيات شهرها به وجود آورد. بنابراين ايجاد وتوسعه فضاي سبز نقش مهمي در زندگي تمام موجودات از جمله انسان دارد. پرداختن به معيارهاي شهرسبز مي تواند از بزرگترين تحولات مثبت محيط زيستي در شهرها محسوب شود. فضاي سبز، به عنوان يكي از شاخص هاي توسعه يافتگي جوامع داراي ابعاد زيست محيطي، اجتماعي، فرهنگي،اقتصادي و كالبدي است و براي اين كه بتواند نقش ها و عملكرد هاي خود را به خوبي ايفا كند، اولين و مهمترين گام مكانيابي مناسب آن مي باشد. پژوهش حاضر به بررسي معيار ها و شاخص هاي شهر سبز پرداخته و هدف اين پژوهش معرفي شاخص ها و معيارهاي شهر سبز در جهت تحقق اهداف توسعه پايدار است . اطلاعات مورد نياز نيز با مراجعه به اسناد كتابخانه اي، مقالات، آمارنامه ها، طرح هاي پژوهشي، سازمانهاي مربوطه و .جمع آوري شده است