بررسي تكنيك هاي نوين معماري پايدار در ارتقاي منظر شهري

منظر شهري از مهم ترين مباحث و مسائل شهري است كه مورد توجه معماران، طراحان و روانشناسان محيط و جامعه شناسان قرار گرفته است . امروزه در جهان توسعه يافته، شهرها به صورت شركت هاي رقيب عمل مي كنند كه تلاش دارند سهم بيشتري از بازار سرمايه، استعدادهاي برجسته و توجه جهاني را به خود اختصاص دهند. بدين ترتيب براي تدارك منظرهاي شهري خوب و برجسته با يكديگر رقابت مي كنند. بنابراين منظر شهري جدا از نقش آن به عنوان لايه اي در شكل گيري فرم شهري، به عنوان ابزاري در خدمت دولت ها و حكومت ها قرار دارد تا توان جذب گردشگران و سرمايه هاي جهاني را افزايش دهد . بنابراين شهرهاي برخوردار از محيط بصري مطلوب قادرند با افزايش تجربه زيباشناختي شهروندان، موجبات ارتقاي تصوير ذهني جامعه از خويش و تقويت غرور مدني آنان را فراهم سازند.حالاز زمان انقلاب صنعتي يعني حدود دويست و پنجاه سال قبل، اتكاء بشر به انرژي و بويژه انرژي فسيلي، به صورت تصاعدي رو به افزايش بوده است و اين امر آلودگي بيش از حد در شهرها و كاهش كيفيت منظر شهري را منجر شده است. يكي از نظريه هاي جديدي كه به منظور كاهش آلودگي ها و ارتقاي منظر شهرها مطرح شده نظريه معماري پايدار است. در اين تحقيق برآنيم كه با بررسي نظريه معماري پايدار و تكنيك هاي نوين مرتبط با آن به اقدامات انجام شده در زمينه ارتقاي منظر شهري در آن ها مي پردازيم.