بررسي آسيب پذيري بافتهاي فرسوده ي شهري در زمان وقوع بحران زلزله ( نمونه ي موردي محله ي قصر و دشت شيراز )

زلزله به عنوان مخرب ترين حادثه طبيعي، عامل تلفات بشري و خسارات اقتصادي قابل توجه در كشور تلقي ميشود كه اين مسأله در بافت هاي فرسوده شهري به مراتب شديدتر است چراكه بافت هاي فرسوده، ساختاري متمايزو منحصر به فرد دارند . زلزله از جمله عواملي است كه مي‌تواند باعث بروز بحران و بلايا شود، با نظر به قرارگيري ايران در منطقه‌ي لرزه‌خيز دنيا و غير قابل پيش‌بيني بودن مكان و زمان زلزله وجود طرح جامع مديريت بحران براي كاهش خطرات و ضايعات ناشي از آن بسيار مهم و حياتي است. ساماندهي و يا تدوين ساختاري مناسب جهت مديريت زلزله به منظور مقابله با زلزله، امري ضروري و غير قابل اجتناب مي‌باشد. آسيب پذيري شهر شيراز دربرابر زلزله، به ويژه در بافت ها و فضاهاي فرسودة آن، با توجه به بستر طبيعي ناامن ، سنجش ميزان آسيب پذيري بافت هاي قديمي شهر شيراز و ارائۀ راهكارهاي كاهش آسيب پذيري آن ها در برابر زلزله است . روش تحقيق انتخاب شده براي اين پژوهش از نوع وصيفي تحليلي و ميداني است .در اين پژوهش به چندين موضوع شامل شناسايي و انتخاب شاخصهاي ارزيابي آسيب پذيري لرزه اي همچون نوع مصالح، قدمت ساختمان ها، تعداد طبقات، نوع كاربري، سطح اشغال، كيفيت ابنيه، تراكم جمعيت، عرض معابر و مساحت بررسي شده اند وتحليل ميزان تأثير هريك از شاخصها و تعيين نواحي پرخطر و متراكم مسكوني فرسوده و توليد نقشۀ ريزپهنه بندي آسيب پذيري محله پرداخته ميشود بر اساس مطالعات انجام شده نقشه آسيب پذيري كلي محدوده مورد مطالعه نشان مي دهد كه از كل مساحت محدوده به استثناي معابر،۲/ ۱۹ درصد داراي آسيب پذيري خيلي زياد ، ۹ درصد آسيب پذيري زياد ،۷ /۲۹ درصد داراي آسيب پذيري متوسط ، ۸/ ۱۶ درصد داراي آسيب پذيري كم و ۳ /۲۵ درصد آسيب پذيري خيلي كم ميباشد. پيشنهادات حاصل از پژوهش در سه حوزه آسيب پذيري زياد آسيب پذيري متوسط و آسيب پذيري كم ارائه شده است.