بررسي عوامل موثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعي كودكان در فضاهاي باز مجتمع‌هاي مسكوني

امروزه رشد روز‌افزون جمعيت موجب بالارفتن سرعت توليد مسكن شده است. اين سرعت توليد در بسياري از مواقع باعث توجه به كميّت و غفلت از كيفيّت شده كه حاصل آن ايجاد مشكلات بسيار و در نهايت نارضايتي ساكنين از محيط‌هاي زندگي ميباشد. بنابراين ضروري است به‌منظور جلوگيري از بروز چنين مشكلاتي، ابعاد كيفي و مطلوبيت مجتمع‌هاي مسكوني بيش از پيش مورد توجه قرار گيرد. با توجه به اين كه مجتمع‌هاي مذكور بستر مناسبي براي استفاده از روش‌هاي مشاركتي در معماري هستند لذا مي‌توان از طريق فهم و درك صحيح الگوهاي رفتاري ساكنان به ارتقاء كيفيت محيط مصنوع و در نهايت بالا بردن ميزان احساس جمعي و افزايش رضايت افراد بهره جست. از سويي به لحاظ آنكه فضاهاي مذكور بخش عمده‌اي از زمان و محيط زندگي روزانه كودكان را به خود اختصاص مي‌دهند، لذا افزايش كيفيت اين فضاها مي‌تواند عاملي موثر در رشد فردي، تعاملات اجتماعي، تقويت حس تعاون و حتي آموزش آنان محسوب شود. با در نظر گرفتن اين مهم، مطالعه حاضر، به بحث و بررسي عوامل موثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعي كودكان در فضاهاي باز مجتمع‌هاي مسكوني اختصاص يافته و در اين راستا به منظور تعيين رابطه بين متغير‌هاي اين پژوهش توصيفي-تحليلي كه از نوع پيمايشي است از ضريب همبستگي استفاده شده است. در انتها نيز پژوهشگر پيشنهاداتي ارائه نموده كه از طريق لحاظ نمودن آنها در طراحي مجتمع‌هاي مسكوني، ميتوان موجبات افزايش تعاملات اجتماعي و همچنين انگيزه‌ي حضور كودكان در محيط‌هاي طبيعي و بازِ واقع در اين مكان ها را فراهم ساخت