وحدت سازه و معماري در راستاي معماري پايدار

شكل گيري فرم در معماري، حاصل عوامل مختلف عملكردي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي، اقليمي و محيطي و همچنين شرايط ساخت و ايستايي است. ايستايي در اين ميان، نقش اساسي در شكل گيري فرم و پايداري در مقابل عوامل محيطي دارد، زيرا نقش ايستايي متضمن پايداري كل ساختار فرم معماري است؛ بنابراين، جايگاه سازه و اهميت آن در طراحي و نقشي كه در شكل دادن به فرم دارد، موضوعي است كه به سبب اهميت آن بايد مورد مطالعه قرار گيرد. از سوي ديگر، آگاهي از چگونگي پيدايش و به وجود آمدن دانش سازه، رابطه اين دانش با معماري را در طول تاريخ روشن ميسازد. اگرچه فرم به منزله تجلي معماري در نظر گرفته مي شود، شكل گيري فرم به سازه وابسته و پيوسته است؛ بنابراين، سازه و مفاهيم و شيوه عمل آن، نقش اصلي را در پديد آوردن فرم ايفا مي كنند. ابتدايي ترين تعريف سازه، آگاهي از نظام پخشايش بارها، همچنين توجه به شيوه عمل نيروها و روش هاي انتقال آنها به زمين است؛ در اين مقاله، از ميان وجوه گوناگون فرم، وجه سازهاي آن مورد تأمل قرار ميگيرد. در اين بين، نيرو به عنوان سيستم عامل و تأثيرگذار بر هر دو وجه معماري و سازهاي فرم مطرح است. به همين دليل اين مقاله، ضمن توجه به جايگاه و نقش سازه در معماري، به بررسي رابطه سازه و معماري و پيدايش معماري پايدار ميپردازد. روش تحقيقي مقاله، توصيفي و تحليلي است و مقاله ميكوشد با استفاده از منابع موجود و به روش استدلالي، نگاهي نو به ارتباط سازه و معماري به منظور افزايش پايداري و معماري پايدار سازهاي مهندسي معمار فراهم آورد. بدين منظور ضمن جست وجوي ريشه هاي دانش سازه در تاريخ ساختمان و در پيوند با معماري، سعي ميشود تا مفاهيم كنوني اين دانش در قالبي مشترك با معماري تعريف شود؛ بنابراين ضمن تحليل فرم هاي طبيعي، جريانات نيرويي در مصالح و فرم هاي مصنوع بررسي مي شود كه حاصل آن رسيدن به فرايند منطقي و ايدئال طراحي فرم در بستر معماري با توجه به مفاهيم معماري پايدار است.