اولويت بندي عوامل موثر بربهسازي بافتهاي فرسوده شهري باتوجه به رويكرد مديريت مشاركتي(نمونه موردي:شهر اهواز)

بافت‌هاي شهري در طول زمان دستخوش فرسودگي مي‌شوند و كارايي اوليه خود را از لحاظ كاركرد وضعيت كالبدي از دست مي‌دهند. فرسودگي بافت‌هاي شهري باعث كاهش كيفيت زندگي و دسترسي به امكانات مناسب شده و به تدريج ساكنان اوليه اين بافت‌ها به مناطقي از شهر كه از لحاظ كالبدي نوسازتر و از لحاظ خدمات و تأسيسات داراي امكانات بهتري باشند مهاجرت مي‌كند و بتدريج ساكنان اين بافت‌ها با قشر ضعيف‌تر از لحاظ اقتصادي، اجتماعي و تحصيلي جايگزين مي‌شوند و گاهاً مناطق فرسوده به مناطق جرم خيز و بزه خيز تبديل شده و به پناهگاه و ماواي افرد بزهكار تبديل مي‌شود. نظر به اينكه اين بافت‌ها گاهاً مناطق بسيار وسيعي از شهرها را تشكيل مي‌دهند و با توجه به سيانت از منابع طبيعي و محيط زيست، بازسازي و باززنده سازي بافت‌هاي فرسوده در تمام دنيا امري اجتناب‌ناپذير است. شهر اهواز از لحاظ بافت فرسوده دومين شهر ايران است و بافت‌هاي فرسوده آن جمعيت زيادي را در خود جاي داده است و بازسازي آن در طول زمان امري اجتناب‌ناپذير است. لذا با توجه به ضرورت بازسازي اين بافت‌ها در شهر اهواز و نظر به اينكه جلب مشاركت ساكنان بافت فرسوده اهواز جهت سازمان‌دهي و بهسازي اين بافت‌ها از ضروريات كار است. اين پژوهش با موضوع بررسي فرايند سازمان‌دهي و بهسازي بافت‌هاي فرسوده با رويكرد مديريت مشاركتي و ارائه راهكارها (مطالعه موردي شهر اهواز) مي‌پردازد. روش پژوهش به صورت تحليلي -توصيفي بوده است كه با استفاده از برداشت هاي ميداني تكميل گرديده است. همچنين اطلاعاتي كه شامله اصلي پژوهش را تشكيل مي دهند با استفاده از مطالعات كتابخانه‌اي به دست آمده است . نتايج پژهش نشان مي دهد كه بازنگري در نحوه مواجه با مسائل و مشكلات موجود در بافت هاي فرسوده بخش اعظمي از مشكلات موجود در اين زمينه را برطرف خواهد نمود.