تعالي بخشي معماري با برهم كنش آن در موسيقي

پيوستگي هنرها و در تعامل بودن با هم و اثري كه بر پايه فرضيه ها و بررسي نمونه ها بر يكديگر مي گذارند، كاملا مشهود و تا حدودي اثبات شده است. هنر موسيقي از جمله هنرهاي زيباييست كه با آغاز جهان هستي، در دل طبيعت و انسان نهفته بوده، و به عنوان عنصري جدايي ناپذير تا به امروز همراهي كرده، و نيز به نحوي خود را اولين آموزگار انسان در آموختن و يادگيري هنرهاي زيبا معرفي كرده است. موسيقي را مي توان به عنوان تنها هنر شنيداري صرفنظر از ديگر هنرها، آيينه و بازتابشي از فرهنگ و زندگي يك سرزمين و مردمان آن دانست. چيزي كه در فرهنگ كهن ايران زمين به وضوح خودنمايي مي كند. هرچند كه موسيقي ديار ايران، در هيچ دوره اي از تاريخ، ايستايي لازم و كافي را نداشته و داراي فراز و فرودهاي بسياري بوده، ولي پيوسته سير تكامل و تحوّل را تا به امروز در پيش گرفته است، تا جاييكه اين توجه و علاقه مردم به اين هنرآسماني، امروزه در جامعه، شاهدِ طنازي و خودنمايي آن هستيم، كه بدنبال آن تحولات عظيمي در حوزه موسيقي و اشاعه اين فرهنگ در كشور اتفاق افتاده است. از جمله مي توان به برگزاري كنسرتهاي بي شمار در زمينه هاي مختلف موسيقي و همينطور به افزايش كمّي آثار توليد شده در اين عرصه نيز اشاره نمود، تا جاييكه در جوامع مختلف هنري، ويژگيهاي كيفي و اصولي موسيقي نيز همچون موسيقي و معماري مطرح گرديده اما متاسفانه، مهجور مانده و در جلب نظر صاحب نظران و اهلِ فن، ناتوان، و نيز نتوانسته رضايتمندي را ايجاد نمايد. اين پژوهش با فرض نقاط مشترك (زباني و بياني و حتي بصري و شنيداري)، بين دو هنر موسيقي و معماري، در پي آن است تا با بهره گيري از روش توصيفي - تحليلي و نيز مطالعات كتابخانه اي، اهميت در ارتقاء كيفي فضاي طراحي، با بازشناسيِ ارتباط اين دو هنر را بررسي نمايد، تا بتواند ره يافتي به ساختِ فضاي مطلوب موسيقايي را ارائه دهد