تاثير آموزش عمومي در كنترل بحران شهري و كاهش خسارات در شهر تهران

نگرشهاي قديمي در زمينه كنترل بحران حوادث،براين باور بود كه كنترل بحران يعني اطفاء حريق ،به اين معني كه امدادگران در انتظار به مخاطره افتادن و ويراني هاي ناشي از حوادث مي نشينند و پس از وقوع حوادث سعي مي كنند تا ضرر ناشي از خرابي ها را محدود سازند،ولي به تازگي نگرش به اين موضوع عوض شده است. بر اساس معناي اخير،همواره بايد مجموعه اي از طرح ها و برنامه هاي علمي ،براي مواجهه باتحولات احتمالي آينده در داخل سازمان ها تنظيم شود و مديران بايد درباره اتفاقات احتمالي آينده بينديشند و آمادگي رويارويي با وقايع پيش بيني نشده راكسب كنند. يكي از اين طرح ها ،آموزش عمومي ايمني شهر ي است.باتوجه به اينكه اين امر در شهر تهران به عنوان يكي از كم رنگ ترين مسائل درتصميم گيري ها مد نظر است و نتيجه اين امر وجود ضعف فرهنگ ايمني در بين شهروندان تهراني است، ضرورتا به بررسي نقش آموزش و به دنبال آن مشاركت عموم در پيشگيري از حريق هاي احتمالي مي پردازد.براساس ابعاد و اهداف، روش انجام پژوهش،توصيفي و تحليلي مي باشد و بهره گيري از اسناد NFPA 1720مي باشد. يافته ها نشان مي دهد علي رغم اهميت موضوع جلب مشاركت شهروندان در تأمين ايمني ، تاكنون توجه خاصي به موضوع تشكيل گروه هاي داوطلب ايمني و آتش نشاني در كشور ما نشده است.مطابق استاندارد جهاني بايد در كشور ما نزديك به6/5 مليون نفر نيروي داوطلب آتش نشان وجود داشته باشد. در پايان نتايج اين بررسي نشان مي دهد كه آموزش عمومي و افزايش آگاهي جامعه باشيوه هاي مختلف از مهم ترين جنبه ي فعاليت هاي پيشگيرانه براي تأمين ايمني در شهر ها مي باشد.همچنين جامعه آماري در اين تحقيق ميانگين عملكردي آتش نشانان داوطلب و گلچيني از عموم مناطق تهران مي باشد.كه پس از آموزشهاي ايمني شاهد كاهش حريق ها و خسارات بوده ايم.