تحليل نقش آموزش و پرورش در تحكيم صلح پايدار

از ديرباز تاكنون جنگ و نزاع، تاثير گذارترين عنصر هويتي و فرهنگي بوده است؛ كه بي ترديد يكي از مهم ترين چالش ها براي زندگي معاصر جوامع به شمار مي رود.آنچه مهم است علَت ها و چرايي پديدآمدن تعارضات بين تمدن هاست.آموزش و پرورش يا به عبارتي فرآيند تعليم و تربيت ، موضوعي است ،كه بي ترديد نقشي اثر گذار بر شكل گيري روحيات و شخصيت افراد جامعه و تحكيم صلح دارد؛ كه به راستي به آن كمتر توجه شده است.اين مقالۀ پژوهشي، سعي در بررسي ابعاد آموزش و پرورش در جهت ايجاد صلحي پايدار مي باشد. روش پژوهش توصيفي و تجزيه و تحليل و تفسير اسناد مكتوب مي باشد و در آن به اين نتيجه رسيده است؛ كه اين آرمان و فضيلت ، پس از به شكوفايي رساندن استعداد هاي ابناي بشر ،محقق مي شود و همچنين در پايان با تعريف يك نگاه جديد بر تاثير آموزش صلح ، پيشنهاد هايي را در اين خصوص ارائه مي دهد؛ زيرا آموزش صلح و زندگي مسالمت آميز ،توسط آموزش و پرورش، نقشي حياتي در تكوين و رشد فرآيند صلح جهاني دارد. شايان ذكر است در مسير اين مقاله ، منظور از عبارات آموزش و پرورش به مفهوم تعليم و تربيت در تمامي سطوح از پيش دبستاني تا دانشگاه است و محدود به ساختار سازمان آموزش و پرورش نخواهد بود.