صلح پژوهي در نظام آموزش عالي ايران: الزامات و ساختارها

امروزه نقش دانشگاه ها در رشد و ارتقاي همه جانبه كشورها، اعم از فرهنگي و اجتماعي و سياسي واقعيتي انكار ناپذير است و حتي در كنار ساير وظايف علمي و پژوهشي و تربيتي، رشد و توسعه تفكر و بينش انساني وتربيت شهروند جهاني تا حد زيادي از وظايف دانشگاه ها شمرده ميشود. دانشگاه‌ها نيز با علم به اين رسالت قدم در راه ارتباطات بين المللي و جهاني شدن به عنوان يكي از عوامل تسهيل كننده در راه رسيدن به وظايف خودگذاشته اند و امروزه دم از بين المللي شدن وتسهيل جريان توريسم علمي و تحرك دانشجويي و اساتيد در حوزه بين الملل و... مي زنند. اما براي رسيدن به موارد گفته شده بايد از راه گفتمان صلح در مسير جهاني حركت كرد. مسيري سخت و ناهموار كه مستلزم تهيه الزامات و ساختارهايي در خصوص صلح و صلح پژوهي مي باشد برهمين اساس هدف اين پژوهش بررسي وضعيت صلح پژوهي در نظام آموزش عالي ايران و الزامات و ساختارهاي مورد نياز براي تحقق اين امر بر اساس روش پژوهش اسنادي بوده است. نتايج بررسي ها نشان داد كه صلح پژوهي اگر چه در نظام آموزش عالي ايران به صورت پراكنده درخصوص موارد ي همچون تربيت شهروند جهاني و برنامه صلح و... مورد توجه قرار گرفته است و پژوهشگران برمبناي علاقه خود به پژوهشي‌هايي در اين خصوص دست زده اند ولي به دليل رويكرد آيين‌نامه‌اي بودن نظام آموزش‌عالي و تكاليف آيين نامه اي اعضاي هيات علمي در دانشگاه‌ها و موسسات پژوهشي و خلاء صلح پژوهي در آيين‌نامه‌هاي ترفيع و ارتقاي اعضاي هيات علمي ،عملا به عنوان يك موضوع مغفول هم در برنامه درسي مصوب رشته‌هاي دانشگاهي و هم در آيين‌نامه‌هاي ارتقاي اعضاي هيات علمي، خصوصا بخش فعاليت‌هاى فرهنگى، تربيتى و اجتماعى به شمار مي‌رود.