اخلاق و صلح

جنگ و صلح دو پديده‌اي است كه بشر همواره در طول تاريخ با آنها روبه‌رو بوده و يا با مصائب آن دست و پنجه نرم كرده است. تقابل اين دو مفهوم، به تقابل خير و شر در وجود انسان باز مي‌گردد. از سويي، انسان موجودي كمال‌جوست و در جست و جوي آسايش و آرامش براي كسب سعادت دنيوي و اخروي است و در اين راه از انجام دادن هر كاري براي رسيدن به آن هدف غايي دريغ نمي‌ورزد. از سويي نيز تزاحم ها و تضادهاي دروني انسان مثل كشاكش حس و عقل و تنافي منافع شخصي با منافع جمعي در قبال ديگران به عنوان عامل تضاد بيروني باعث مي شود كه در مقابل ديگر موجودات بايستد تا به اهداف خود نائل گردد. لاجرم براي اينكه در دنيا درون و برون خود با مصالحه به دور از درگيري و تنش به آن هدف غايي برسد، بايد در چارچوب و يك نظام بندي اخلاقي قرار گيرد. پس صلح پايدار در رعايت قواعد و بنياد هاي اخلاقي است و مهم ترين هدف انبياي الهي و همچنين يكي از اهداف دين مبين اسلام، برقراري عدالت و صلح جهاني بوده است. يكي از مسائل مهم براي رسيدن به توسعه همه جانبه ضرورت و لزوم صلح و آرامش در جهان است؛ چرا كه در صورت جنگ و ناامني و فقدان صلح، منابع مادي و نيروي انساني تباه مي گردد.