صلح و عدالت

در نگرش مادى، صلح به معناى نبود و توقف جنگ بوده و با عدالت هيچ مناسبتى ندارد، ولى در نگرش توحيدى، صلح بدون عدالت معنا نمى‌يابد؛ عدالت زمينه‌ساز صلحى حقيقى و پايدار است و از سويى، اين صلح و امنيت گسترش‌دهنده عدالت بوده و تربيت انسان‌ها و سعادت بشر را كه هدف انبياى الهى است، تحقق مى‌بخشد.ساختار ضدانسانى و ناعادلانه روابط بين‌الملل را مخلّ صلح و امنيت جهانى مى‌داند. اين ساختار ناعادلانه، ساختارهاى فرعى ناعادلانه را شامل مى‌گردد كه هر كدام با شاخص‌هاى خود تأمين‌كننده منافع ابرقدرت‌ها و مستكبران و تضييع‌كننده حقوق مظلومان است. مهم‌ترين هدف انبياى الهى و يكى از اهداف دين مبين اسلام، برقرارى عدالت و صلح جهانى بوده است. دو هدف مهم در الگوى توسعه اسلامى ـ ايرانى نيز تحقق عدالت و صلح جهانى است. يكى از مسائل مهم براى رسيدن به توسعه همه‌جانبه ضرورت و لزوم صلح و آرامش در جهان است؛ چراكه در صورت جنگ و ناامنى و فقدان صلح، منابع مادى و نيروى انسانى تباه مى‌گردد. رابطهُ عدالت و دموكراسي تقريباً بيشتر جنبهُ حقوقي دارد، متفكران راديكال مدعي‌اند كه آزادي با برابري ناسازگار است و متفكران اختيارگرا ادعا مي‌‌كنند كه برادري با آزادي ناسازگاري دارد. بااين‌حال، «راولز» معتقد است كه برابريِ صرف با برادري ناسازگار است؛ زيرا برابريِ صِرف ممكن است وضعِ بدِ حاكم بر رژيمي نابرابر اما ميانه‌‌رو را، از آنچه هست هم بدتر كند. در بخش عمدۀ منابع و مباحث توليدشده دربارۀ اين موضوع، دربارۀ انتقال به «دموكراسي»، پس از رژيمي استبدادي يا ديكتاتوري سخن گفته‌اند.بااين‌حال، به‌تازگي فهميده‌ايم كه در انتقال به «صلح» نيز، پرسش‌هايي دربارۀ عدالت مطرح خواهند شد.