آموزش، فضاي مجازي و صلح : بازنمايي و تحليل تجارب زيسته دانش آموزان متوسطه اول در ساحت هاي چندگانه صلح

قرارگرفتن زيست بوم ما در جغرافياي خاورميانه واژگان و گفتمان جنگ را به ويژه تحت سيطره هژموني رسانه اي به گفتماني حاكم بدل كرده است. بديهي است گفتمان مذكور تاثيرات شگرفي بر شكل گيري هويت نسل نوجوان وجوان خواهد داشت. ميطلبد در راستاي كاهش خشونت در ابعاد مختلف و افزايش گفتمان صلح به منظور بهبودي وضعيت مذكور چاره انديشي شود. در مطالعه حاضر با هدف بازنمايي و تحليل تجارب زيسته دانش آموزان متوسطه اول در ساحت هاي چندگانه صلح (صلح با خود، با خدا، با هم نوعان، با طبيعت و كتاب ها و منابع اطلاعاتي) و نيز با استفاده از روش تحقيق كيفي از نوع پديدار شناسي و با بهره گيري از فن مصاحبه عميق نيمه سازمان يافته با 21نفر از دانشآموزان متوسطه اول شهرستان سردشت، كه با روش نمونه گيري ملاكي(مشاهده و قرارگرفتن در معرض خشونت، تشخيص نارضايتي و نا خشنودي) در يكي از روستاهاي مرزي انتخاب گرديده بودند، انجام شد. بعد از ضبط و ثبت اين اطلاعات نسبت به آموزش حضوري در كلاسي تحت عنوان زنگ آشتي در جلسات متعدد و همچنين آموزش مجازي از طريق شبكه هاي اجتماعي، مجددا اين تجارب مورد واكاوي قرارگرفت. نتايج تحليل و مقايسه اين تجارب نشان داد كه آموزش مذكور به بهبودي نبسي نگرش اين دانش آموزان، در ساحتهاي چندگانه صلح منتج گرديده است. ضمن بازنمايي تغييرات اين دانش آموزان در قالب روايت هايي سعي گرديده است راهكارهايي به منظور كاهش خشونت در محورهاي ياد شده در ميان دانش آموزان ارائه شود.