بررسي اصول و معيارهاي برنامه ريزي فضاي سبز شهري

افزايش سريع جمعيت شهرهاي ايران به خصوص شهرهاي بزرگ موجب افزايش تقاضا براي خدمات و رفاه اجتماعي شده است. و اين امر به دليل نبود نظام مدون و دقيق برنامه ريزي در اكثر شهرهاي ايران مشكلات فراواني را به وجود آورده است،كه از مهمترين آنها كاهش سرانه خدمات فضاهاي سبز شهري مي باشد. مكان هاي سبز يكي از كاربري هاي اساسي است كه تخصيص فضا به اين كاربري از موضوعات مهم برنامه ريزان و برنامه ريزي شهري مي باشد. به دليل حساسيت اين كاربري و ارتباط مستقيم آن با خانواده ها، نحوه تخصيص فضا براي اين كاربري، از اهميت زيادي برخوردار است .مطالعات بر اساس تحليلي و توصيفي و با تاكيد بر جنبه كاربردي آن، سعي در ارائه الگوي مناسب توزيع بهينه ي فضاي سبز منطقه بر اساس ضوابط مكان يابي و نيازهاي جمعيتي دارد. در اين راستا براي جبران كمبود در زمينه زيست محيطي، بايد ارزش هاي زمين منطقه براي ايجاد فضاي سبز، مورد ارزش يابي قرار گيرد، براي اين منظور بايد از معيارهاي نزديكي به مراكز مسكوني، به مراكز آموزشي، فرهنگي، تجاري، بهداشتي و تأسيسات و تجهيزات شهري استفاده شود.