الزامات و مباني خاص طرح هاي انتقال آب بين حوضه اي

با توجه به توزيع نامتعادل منابع آبي و بحران آب در كشور، نياز به ارائه راهكارهايي در جهت رفع اين مشكلات مي باشد كه طرح هاي انتقال آب بين حوضه اي يكي از اين راهكارها به شمار مي رود. انتقال آب از حوضه اي به حوضه ديگر، اكوسيستم منطقه را تحت تاثير قرار داده و علي رغم اثرات مثبت انتقال آب بين حوضه اي بر توسعه كشاورزي و صنعت در حوضه مقصد، پيامدهاي منفي نيز در دو حوضه به دنبال دارد. به دليل مسائلي كه در اثر انتقال آب بين حوضه اي در حوضه مبدأ و مقصد به وجود مي آيد، لازم است قبل از اجراي اين طرح ها راه حل هاي جايگزين مانند استفاده از آب شيرين كن ها، سيستم هاي خانگي جمع آوري آب باران، افزايش بهره وري آب كشاورزي، روش هاي آب مجازي، اصلاح شبكه هاي آب شهري و ... در اولويت قرار گرفته و ارزيابي گردند. درصورتي كه اين روش ها پاسخگوي كمبود آب نبودند، حتي الامكان بهتر است طرح هاي انتقال آب بين حوضه اي عمدتاً با هدف تأمين آب شرب با در نظر گرفتن كليه معيارها و اصول فوق الذكر، صورت گيرند. زيرا آبي كه در ساير بخش ها مانند كشاورزي، صنعت و ... مصرف مي شود، بدليل استفاده اقتصادي از آن، كالاي اقتصادي محسوب مي شود. درنتيجه فضاي رقابتي ايجاد مي شود كه منجر به اختلافات بين مناطق مي شود. بطور كلي، با اجراي اين طرح ها اگرچه مشكل كمبود آب در مقطعي از زمان در حوضه مقصد حل مي شود، اما نتايج نشان داده، با رشد جمعيت، افزايش تقاضا و تغيير كاربري اراضي و ... در حوضه مبدأ، اين حوضه را با مشكلات عديده اي از جمله مشكل تأمين آب و تخليه ذخاير آبي مواجه مي كند. در اين مطالعه به بررسي الزامات و مباني طرح هاي انتقال آب بين حوضه اي پرداخته شده است.