پديده بيابان زايي و تحقيقات صورت گرفته جهت كنترل آن

بيابان زايي عبارت است از كاهش استعداد اراضي به وسيله يك يا تركيبي از فرايندها مانند فرسايش آبي و بادي، شوري، تخريب پوشش گياهي تحت عوامل بالقوه طبيعي و انساني. اگرچه براي انجام اين فرايند حضور تمامي اين عوامل لازم نيست، اما هرجا و هر زمان كه بيابان زايي رخ دهد اين عوامل به نوعي ايفاي نقش مي كنند. در جهان امروز بيابان زايي اراضي مساله مهمي به شمار مي رود. اين مشكل نه تنها در نواحي خشك و نيمه خشك، بلكه در نواحي نيمه مرطوب نيز مشاهده مي شود و موجب كاهش پتانسيل و توان اراضي مي گردد. مطالعه و بررسي بيابان زايي به علت گسترش و وقوع پيامدهايي ناگوار بسيار حائز اهميت مي باشد تا دانسته شود كه چه عواملي پديدآورنده اين واقعه هستند و چگونه مي توان از بروز آن جلوگيري نموده يا آن را كاهش داد. آثار پديده بيابان زايي را در هر منطقه مي توان به كمك ظهور پاره اي از فرايندهاي تخريبي در اكوسيستم مشاهده كرد. در مناطقي با اقليم گرم و خشك، فرايند بيابان زايي مي تواند سرعت پيدا كند و به صورت فاجعه درآيد. بنابراين بيابان زايي به عنوان يك معضل زيست محيطي، توسعه پايدار ملي، منطقه اي و جهاني را دچار چالش جدي نموده است و هر كشوري بايستي به سهم خود در حل اين معضل مشاركت و چاره انديشي نمايد و اين چاره انديشي جز با يافتن شاخص اصلي مؤثر در بيابانزايي براي جلوگيري از گسترش روند آن در اين مناطق ميسر نمي باشد. با توجه به اينكه اكثر روش هاي متداول در تعيين شدت بيابان زايي، بسيار وقت گير بوده و نياز به عمليات صحرايي بسياري دارد. استفاده از تكنيك هاي جديد سنجش از دور و سيستم اطلاعات جغرافيايي ضمن كاهش هزينه هاي پرسنلي موجب افزايش سرعت و دقت در برآورد نتايج حاصله مي گردد. در اين مطالعه به بررسي پديده ي بيابان زايي و پژوهش هاي كاربردي در اين زمينه پرداخته شده است.