بررسي تحليلي سياست‌هاي ارزشيابي و بهبود كيفيت در اسناد بالادستي

كيفيت در آموزش‌عالي يك مفهوم چند بعدي، چند سطحي و پويا است كه به موقعيت‌هاي زمينه‌اي، مأموريت و اهداف موسسه‌اي و نيز به استانداردهاي خاص درون يك سيستم (موسسه، برنامه يا رشته آموزشي مشخص) مرتبط مي‌باشد. دانشگاه‌ها و مراكز آموزش‌عالي، مانند هر نظام اجتماعي ديگر و بر اساس سطح پيشرفت و نيازهاي جامعه، مي‌توانند كاركردهاي متفاوتي داشته باشند. يونسكو سه كاركرد اصلي دانشگاه‌ها را توليد دانش (پژوهش)، انتقال دانش (آموزش)، و اشاعه و نشر دانش (ارائه خدمات) مي‌داند. هر يك از اين كاركردها و مأموريت‌ها از اهميت خاصي برخوردارند و بي‌توجهي به هر يك از آن‌ها ممكن است، زيان‌هاي جبران‌ناپذيري براي جامعه به دنبال داشته باشد. نظام آموزش‌عالي براي مقابله با چالش‌هاي موجود آموزش‌عالي در دو دهه گذشته از جمله ناتواني در توليد دانش نظري و مصرف دانش‌هاي بنيادي و نظري توليد شده در ساير كشورهاي جهان؛ كاربردي نبودن آموزش‌هاي دانشگاهي؛ فقدان رابطه مناسب بين دانشگاه‌ها و ساير بخش‌هاي اجتماعي؛ بي‌توجهي به كاركردهاي پژوهش و ارائه خدمات در دانشگاه‌ها؛ مشكل تعدد مراكز تصميم‌گيري و وجود متوليان متعدد (اجتهادي، 1377 به نقل از معروفي و همكاران،1386)، گسترش كمي نظام آموزش‌عالي بدون توجه به ظرفيت‌هاي موجود و توان اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي جامعه براي پذيرش دانش‌آموختگان دانشگاهي؛ كاهش منابع مالي و فشار از سوي جامعه براي مسئوليت‌پذيري و پاسخ‌گويي (محمدي،‌1383)، ناچار از توجه به حفظ كيفيت در محيط آموزش‌عالي است. براي موفقيت در اين امر، تمامي كاركردهاي آموزش‌عالي بايد به طور يكسان مورد توجه قرار گيرند و با استفاده از معيارها و ابزارهاي معتبر و مناسب، به ارزيابي مستمر فرايندها و عملكردهاي خود بپردازند.