«تحليل سياست انتقادي»؛ حلقه گمشده سياست پژوهي در سياست‌گذاري آموزش عالي ايران

سياست‌پژوهي نوع ويژه‌اي از پژوهش است كه براي مديريت سازمان و يا تصميم‌گيرندگان آن راهكارهاي سياستي و پيشنهادات عمل محور فراهم مي‌كند. به‌عبارت‌ديگر، سياست پژوهي شناخت روشمند مسائل بنيادي و گشايش هدفمند مسائل جاري سازمان را ميسر مي‌سازد. «تحليل سياست انتقادي» يكي از جديدترين روش‌هاي سياست پژوهشي است كه در نظام توليد دانش در آموزش عالي ايران جايگاه و يا نمود روش شناسانه‌اي ندارد. كانون معرفت‌شناسي تحليل سياست انتقادي پرسش محوري «سياست كجا، چگونه، به‌وسيله چه كسي، براي چه كساني و چرا گذاشته مي‌شود؟»، مي‌باشد. رويكردهاي پاسخگويي به اين پرسش كليدي در چارچوب پارادايم انتقادي منجر به ايجاد و معرفي مدل‌ها و تكنيكهايي در سياست پژوهي شده است كه مفهوم‌سازي و تحليل آن‌ها دغدغه محوري اين مقاله است. به لحاظ روش‌شناسي، اين پژوهش كيفي، از نوع اسنادي-تحليلي است. با عنايت به اينكه چنين مبحثي در ادبيات آموزش عالي ايران به زبان فارسي مطرح و يا باز نشده است، انتظار مي‌رود بسط اين پارادايم روش‌شناختي مورد عنايت حداقل بخشي از پژوهشگران حوزه آموزش عالي ايران قرار گيرد.