ارزيابي و تحليل انتقادي پيامدها و اثرات اجراي سياست‌هاي شيوه سنجش و پذيرش دانشجومعلم در دانشگاه فرهنگيان

حقيقت امر، اين است كه، كمبود در كيفيت نيروي كار تدريس يكي از چالش‌هاي مهم و اساسي كشورها در دست يافتن به آرمان‌هاي هر ملتي محسوب مي‌گردد، به طوري كه در نگهداري و بالا بردن كيفيت يك سيستم آموزشي دخيل مي‌باشد. با اين فرض كه معلمان هسته اصلي سيستم‌هاي آموزشي را تشكيل مي‌دهند اهميت آن‌ها در عملكرد دانش آموزان به طور گسترده‌اي توسط بسياري از مطالعات تحقيقاتي معتبر تأييدشده است (Allen, 2003). بنابراين توسعه سياست‌هايي كه به طور بالقوه منجر به بهبود كيفيت معلمان و كاهش نابرابري در توزيع آن‌ها در سراسر مدارس مي‌گردد همواره يك موضوع اساسي براي دولت‌ها در اكثر كشورها بوده است. امروزه، ديدگاه‌ها و پرسش‌هاي متعددي از سوي سياست‌گذاران آموزش‌عالي و من‌جمله برخي از متخصصان حوزه آموزش‌عالي در شيوه سنجش و پذيرش دانشجومعلم در دانشگاه فرهنگيان مطرح بوده است كه محقق را با دغدغه پژوهش در آينده تربيت‌معلم ايران وادار به وارسي انتقادي در اين زمينه نمود. وقتي از روند توسعه تربيت‌معلم بعد از انقلاب اسلامي تا مقطع كنوني به اين مسئله پرداخته شود مي‌بينيم كه تأمين نيروي انساني مورد نياز آموزش‌وپرورش در طول اين سال‌ها به طور مستقيم و غيرمستقيم با هنرنمايي اين دانشگاه توأم بوده است؛ هر چند در بازه زماني متفاوت اين مركز دچار نقصان بوده است اما به هر حال پايداري لازم را حفظ كرده است. از طرف ديگر، با توجه به حساسيت شغل معلمي كه لازم است صلاحيت‌هاي عمومي و ويژه‌اي را معلم داشته باشد چاره‌اي جزء روي آوردن دانشجومعلم به اين مراكز نبوده است. اما، آيا اين روي‌آوري مي‌تواند صفر تا صد صلاحيت‌ها و شايستگي‌هاي معلمي را براي آموزش‌وپرورش فراهم سازد يا اينكه آيا شيوه‌هاي سنجش و پذيرش كنوني مي‌تواند اثرات مثبتي در بلندمدت داشته باشد؟ در جهت پاسخ به اين دغدغه‌ها، بايد گفت كه شيوه‌هاي سنجش و پذيرش دانشجومعلم به شيوه كنوني چه پيامدها و اثراتي را به دنبال خواهد داشت؟ بدين جهت، محقق پس از ارزيابي اين سؤال پژوهشي درصدد است تا پس از ارزيابي شيوه‌هاي سنجش و پذيرش، آن را با يك تحليل انتقادي، پيامدها و اثرات آن را مورد وارسي قرار دهد.