تحليلي بر اهداف راهبردي سازمانهاي مردم‌نهاد (NGOs) و جايگاه آنهاي در مديريت حاكميتي منابع طبيعي

گستردگي عرصههاي طبيعي و كمبود نيروي انساني موجب شده است كه سازمان جنگلها، مراتع و آبخيزداري كشور به‌عنوان مراجع و متوليان اصلي حفاظت از اين عرصهها، نتوانند به‌خوبي در تمام حوزهها اثرگذاري مقتدرانه داشته باشند. اين اتفاق موجب شده است تا مردم به‌صورت خودجوش براي تأمين نيازهاي خود با تشكيل و پيوستن به سازمانهاي مردمنهاد (تشكلهاي مردمي يا سمنها) اقدام نمايند. در اين راستا، سازمانهاي مردمنهاد به‌عنوان مجامعي برآمده از دل مردم به‌صورت خودجوش و داراي هدفي مشترك و خيرخواهانه با گرايشهاي غيرسياسي، غيردولتي و غيرانتفاعي ميتوانند نقشهاي مهم و اساسي را در حفاظت و استفادۀ اصولي از منابع طبيعي ايفا نمايند. به‌طوركلي سازمانهاي مردمنهاد ميتوانند از طريق ترويج فرهنگ منابع طبيعي، آموزش و آگاهي دادن به مردم و اجراي برنامههاي نمادين در بين جوامع مختلف، نقش اساسي در توسعه پايدار منابع طبيعي و مديريت حاكميتي منابع طبيعي داشته باشد. از طرف ديگر، سازمانهاي مردمنهاد با جهتگيري منفي و يا مقابلهاي به ايفاي نقشهاي خود در مديريت منابع طبيعي پرداخته و تلاش ميكنند به‌عنوان نمايندۀ جمعي از مردم، دولتمردان در مسير اهداف خود حركت نمايند. در همين راستا، تحقيق حاضر نيز به دنبال تحليل جايگاه سازمانهاي مردمنهاد در مديريت حاكميتي منابع طبيعي بوده و سعي دارد راهبردهاي مشاركتي اين تشكلها را از طريق مطالعات كتابخانهاي و اسناد و مدارك موجود و همچنين نتايج تحقيقات انجام‌گرفته در حوزههاي مختلف تشريح نمايد. با توجه به سياستهاي مشاركتي سازمان جنگلها، مراتع و آبخيزداري كشور، نتايج تحقيق پيشرو ميتواند گامي مؤثر در به ثمر رساندن برنامهها و اهداف از پيش تعيين‌شده در جهت توسعه فرهنگ منابع طبيعي باشد.