آينده‌نگاري مشاركتي؛ راهبردي اثربخش در سياست‌گذاري‌هاي نهاد دانشگاه

هدف از اين پژوهش بررسي جايگاه راهبرد آينده‌نگاري مشاركتي در فرايند سياست‌گذاري‌هاي نهاد دانشگاه بوده و به روش كيفي و از طريق تحليل محتوا انجام شده است. در شرايط بسيار پيچيده و آشوبناك عصر حاضر، تغييرات پرشتاب و فزاينده علم و فناوري، دانشگاه‌هايي هوشمند و پويا مي‌طلبد كه نه تنها شيوه مواجهه با تغييرات فوق را مي‌دانند؛ بلكه با معماري علمي آينده، جهان مطلوب خود را ترسيم مي‌كنند. در حقيقت، رهبران دانشگاه‌ها بايد پيش از آنكه در تغييرات زيست‌بوم خود هضم شده و موجب ناكارآمدي سيستم شوند، آن‌ها را شناخته و با تشكيل شبكه‌اي از ذي‌نفعان به‌كارگيري راهبرد آينده‌نگاري در سياست‌گذاري‌هاي اين نهاد، به تدوين چشم‌انداز مناسب و سياست‌هاي مورد نظر آن همت گمارند. تدوين سياست به شيوه مشاركتي موجب شناسايي نقاط قوت و ضعف و تهديد و فرصت‌هايي مي‌شود كه دانشگاه با آن‌ها مواجهه بوده و جهت دستيابي به رسالت خويش مي‌بايست از آن‌ها بهره برده و يا با تأمل و دقت بيشتري تصميم‌گيري كند. سياست‌گذاري‌هاي صورت گرفته در اين شبكه به دليل مشاركت ذينفعان در اتخاذ آن‌ها قابليت اجرايي داشته و سيستم دانشگاه را به سمت تضمين كيفيت هدايت خواهد كرد.