بررسي اثربخشي آموزش تعديل عاطفي بر سازگاري عاطفي و حساسيت به طرد در دانش آموزان

دستيابي به هدفهاي آموزشي و پرورشي با وجود آشفتگي هاي عاطفي - سازشي امري مشكل و غيرممكن است، بنابراين پژوهش حاضر درصدد بررسي تأثير آموزش تعديل عاطفي بر سازگاري عاطفي و حساسيت نسبت به طرد دانش آموزان بود. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي همراه با پيش آزمون-پس آزمون با گروه آزمايش و گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر اروميه در سال تحصيلي 97-1396 بود كه به روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي انتخاب گرديدند و براساس تكميل پرسشنامه حساسيت به طرد، 39 نفر از دانش آموزان انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. دانش آموزان هر دو گروه به سياهه سازگاري عاطفي براي دانش آموزان مدارس، پاسخ دادند. گروه آزمايش، به مدت هشت جلسه، در معرض برنامه آموزش تعديل عاطفي قرار گرفت، سپس در مرحله پس آزمون، هر دو گروه به پرسشنامه هاي پژوهش پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس چندمتغيري و تك متغيره توسط نرم افزار SPSS مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه آموزش تعديل عاطفي، باعث كاهش حساسيت به طرد در گروه آزمايش در مراحل پس آزمون شد. همچنين، ميزان سازگاري عاطفي در گروه آزمايش ،در مراحل پس آزمون، افزايش يافت و مقايسه ميانگين نمرات پيش-آزمون– پس آزمون تفاوت معناداري را نشان داد. باتوجه به اينكه آموزش تعديل عاطفي مي تواند باعث كاهش حساسيت به طرد و ارتقاي سازگاري عاطفي دانش آموزان شود، بهتر است كه در برنامه ريزي هاي آموزشي و پرورشي جنبه هاي عاطفي و هيجاني دانش آموزان مورد توجه قرار گيرد.