بررسي ارتباط مؤلفه هاي ديني و سلامت عمومي دانشجويان

مطالعه حاضر با هدف بررسي ارتباط مؤلفه‌هاي ديني بر سلامت عمومي دانشجويان، بر اساس مدل ارائه شده از دينداري توسط خداياري فرد، به صورت علي- همبستگي انجام شده است. جامعه پژوهش شامل دانشجويان مرد و زن ساكن در خوابگاههاي دانشگاه سيستان و بلوچستان بودند، و نمونه انتخاب شده شامل 369 نفر از دانشجويان بوده‌اندكه به صورت نمونه‌گيري طبقه‌اي از دو گروه مذهبي تسنن و تشيعه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده جهت جمع آوري اطلاعات، شامل مقياس سنجش دينداري در دانشجويان (خداياري‌فرد و همكاران، 1385)، و پرسشنامه سلامت عمومي (GHQ-28، گلدبرگ و هيلر، 1979) بوده است. نتايج به دست آمده با استفاده از آزمون تحليل رگرسيون نشان دهنده اين مورد بود كه مؤلفه‌هاي نگرش ديني (شناخت ديني، گرايش و عواطف ديني، باور ديني و عمل به دين) با نمرات افسردگي (00/ 0 = P و 21/ 27= F)، اضطراب (00/ 0 = P و 28 /37= F) و علائم جسماني (003/ 0 = P و 76/ 8 = F) ارتباط منفي معناداري را نشان مي‌دهند.