جلوه هاي فرهنگ و تمدن ايراني در انديشه سرايندگان عراقي

كشف پيوندهاي ادبي كشورها و ملل گوناگون از موضوعات مطرح در حوزه ي ادبيّات تطبيقي ست. تبيين اين پيوندها و نقاط تلاقي در پژوهش هاي تطبيقي، به رشد و بالندگي ادبيّات كشورها كمك شاياني مي كند. روابط سياسي، اجتماعي و فرهنگي دو كشور «عراق» و «ايران»، به دليل موقعيت جغرافيايي ويژه آن در طول هزاران سال امري پذيرفته شده است. اين دو كشور كه پيش تر بدون مرزبندي هاي سياسي كنوني، سرزميني واحد به شمار مي آمدند، در حوزه ي فرهنگ و ادبيات، پيوندي بس عميق دارند. مضاميني چون: مبارزه با استعمار، رويارويي با حاكمان غرب زده، كوشش براي آزادي، مبارزه با فقر و بي سوادي و مانند آن، سير ادبي عراق و ايران را در سده ي اخير به يك سو روان ساخته است. همچنين، تأثير پذيري از جريان هاي ادبي جهاني و گرايش به نوگرايي در فرم و محتوا، روحي تازه در جريان ادبي اين دو سرزمين دميده و فصلي تازه از ادبيات در اين دو كشور به ارمغان آورده است. در اين نوشتار، نگارنده پس از مقدمه اي كوتاه درباره ي جلوه هايي از اشتراكات فرهنگي و اجتماعي اين دو كشور، سعي دارد تحوّلات و همساني هاي ادبي آن را با استناد بر نگاشته هاي ناقدان و سروده هاي شاعران نوگراي اين دو سرزمين در سده اخير نشان داده و مضامين مشترك ادبي آن ها را به ترسيم در آورد.