تاثير بهوشياري بر احساس تنهايي پسران بهزيستي

احساس تنهايي پديده اي فراگير و شايع در دنياي مدرن محسوب مي شود كه به طور فزآينده اي براي ميليون ها نفر از افراد به خصوص نوجوانان مشكل ساز است. هدف از اين پژوهش تعيين اثر بخشي بهوشياري بر احساس تنهايي پسران بهزيستي شهرستان تهران مي باشد. بهوشياري به عنوان يك روش درماني توسط كابات- زين در سال 1979 با هدف كاهش استرس در بيماران مبتلا به درد مزمن به كار گرفته شد. اين پژوهش به صورت آزمايشي بوده و نمونه آماري آن، شامل 30 پسر نوجوان بود كه به صورت تصادفي 15 نفر در گروه آزمايش و 15 نفر در گروه كنترل گمارده شدند. روش نمونه گيري افراد پژوهش بصورت روش نمونه گيري دردسترس بود. پس از انتخاب نمونه هاي نهايي پژوهش گروه آزمايش از بهوشياري را به صورت 8 جلسه 90 دقيقه اي براساس پروتكل كابات- زين و همكاران (1992) دريافت نمودند و ابزار سنجش جهت مقياس احساس تنهايي، از آشر و همكاران (1984) در دوره كودكي و نوجواني تهيه شده است. نتايج نشان پژوهش تحليل كوواريانس نشان داد كه بهوشياري بر احساس تنهايي پسران بهزيستي تأثير داشته و منجر به كاهش معنادار احساس تنهايي در اين افراد شده است.