تحليل همبستگي مكاني داده هاي شبكه شتابنگاري ايران

مقادير جنبش زمين حاصل از يك زلزله ثبت شده در ايستگاه هاي مجاور داراي همبستگي مكاني هستند. وجود اين همبستگي در نتيجه شرايط مشترك و مشابه چشمه زلزله، مسير انتشار موج و ساختگاه است. مقدار همبستگي مكاني با افزايش فاصله جدايش بين دو ايستگاه كاهش مي يابد. لزوم مدل سازي اين روند تغييرات در همبستگي مكاني در ارزيابي ريسك لرزه اي زيرساخت ها رخ مي نمايد. از آنجا كه شرايط پيچيده تكتونيكي ايران منجر به وقوع تعداد زيادي زلزله مخرب شده است، بررسي همبستگي مكاني را مي توان به عنوان گامي موثر در ارزيابي ريسك لرزه اي در ايران به حساب آورد. به اين منظور، در اين پژوهش تحليل همبستگي مكاني بر روي داده هاي شبكه شتابنگاري ايران انجام پذيرفته است و دو تابع نمايي و گوسي به سمي واريوگرام هاي به دست آمده برازش گرديد. نتايج حاصل نشان دهنده انطباق بيشتر مدل گوسي با مقادير همبستگي مكاني در فواصل جدايش كوتاهتر است. مدل نمايي به دست آمده براي افت همبستگي مكاني مشابه با ميانگين مدل هاي ارائه شده در مطالعات پيشين است.