بررسي سياست‌ها و سياست‌گذاري‌هاي فرهنگيآسيب‌شناسانه عفاف و حجاب

عفاف و حجاب پيش از آنكه يك مسئله فقهي و شرعي باشد، يك فرهنگ است كه گسترش آن نيازمند برنامه‌ريزي طولاني‌مدت است. سياست‌گذاري در عرصه فرهنگ، ضرورت انجام يا امتناع، حدود و‌ عرصه‌هاي آن، نهادهاي مداخله‌كننده، نوع ارتباط و هم‌كنشي آن‌ها، نظريه‌هاي سياست‌گذاري فرهنگي (سازگاري با محيط بومي)، مدل‌ها، روش‌ها و ... برخي مشكلات را ايجاد كرده و پرسش‌هايي را به وجود آورده كه اكنون مديريت عرصه فرهنگي كشور به‌‌گونه‌اي جدي با آن‌ها مواجه است. در مجموعه سياست‌گذاري‌هاي عمومي، سياست‌هاي فرهنگي بالاترين اهميت را دارد. از‌اين‌روست كه در نگاه يونسكو (1998) فرهنگ و سياست‌گذاري‌هاي فرهنگي نه در حاشيه بلكه در كانون فرآيند توسعه پايدار كشورها تعريف مي‌گردد. فرآيند‌ سياست‌گذاري شامل سه ركن اصلي يعني شكل‌گيري، اجرا و ارزيابي مي‌باشد و سياست‌گذاري فرهنگي، اصول سياست فرهنگي كشور است كه آن را شوراي فرهنگ عمومي تهيه كرده و به تصويب شوراي عالي انقلاب فرهنگي رسيده است. در جهت ترويج فرهنگ عفاف و حجاب، مقاله حاضر با هدف شناسايي سياست‌ها و سياست‌گذاري‌هاي فرهنگي آسيب‌شناسانه عفاف و حجاب تهيه شده است. روش تحقيق، توصيفي و از نوع تحليل محتوا مي‌باشد.