گونه‌شناسي تبرج و تبيين رابطه آن با حضور اجتماعي زنان با تكيه بر بيانات حضرت امام خميني (;) و حضرت آيت‌الله خامنه‌اي (مدظله العالي)

موضوع حضور اجتماعي زنان، همواره در معرض تفاسير و آراء گوناگون قرار گرفته است. با وجود ديدگاه‌هاي متحجرانه از يك سو و ديدگاه‌هاي فمينيستي از سوي ديگر، امام خميني (;) و آيت‌الله العظمي خامنه‌اي (مدظله العالي) به عنوان رهبران انقلاب اسلامي، حضور اجتماعي زنان را تأييد و آن را يك تكليف مي‌دانند. از آنجا كه آموزه‌هاي اسلامي بدليل اتصال به وحي، تنها منبع صالح براي ترسيم حقوق و وظايف انسان هستند، امامين انقلاب اسلامي، با شناخت عميق از اين آموزه‌ها، و به دور از افراط و تفريط و با آگاهي كامل از مقتضيات زمان، با تأكيد براين حضور نقش‌آفرين، الزاماتي نيز براي آن قائل هستند. اين الزامات را مي‌توان به دو دسته كلي زير، تقسيم‌بندي كرد: ۱- اولويت و تقدم نقش زن در خانواده (كه در مواردي مثل نياز ضروري نظام اسلامي به تخصص خاص يك خانم، اين اولويت هم تحت تأثير قرار مي‌گيرد)‌ ۲- مراعات حريم جنسيتي (‌از جمله عفت و عدم تبرج)‌. اين مقاله با شيوه توصيفي ـ تحليلي، در صدد پاسخ به اين سؤال است: تأثير ممنوعيت تبرج زنان بر حضور اجتماعي آنان چيست؟ به دليل اينكه در گفتمان انقلاب اسلامي، رعايت عفت زنان، در هر حركتي براي دفاع از حقوق آنان، اصلي بنيادين است، اين مقاله، تأييد حضور اجتماعي زنان در اسلام را اثبات مي‌كند و در صدد بررسي دسته دوم الزامات، با تكيه بر مسأله تبرج مي‌باشد‌. در ادامه، با استناد به آموزه‌هاي اسلامي، ممنوعيت تبرج و انواع آن را تبيين و انديشه‌هاي امامين انقلاب اسلامي را در باب حضور اجتماعي زنان توأم با عفت و عدم تبرج تشريح مي‌كند.